Dag 16 tm 20: Alweer de laatste week!
Het begin van alweer de laatste week werken hier in Malawi...
Maandagochtend zijn we, na zoals elke dag na een eentonig ontbijt, al vroeg richting de bouwplaats van het huis. Ik zeg trouwens eentonig ontbijt, want het is elke dag brood met chocopasta. We hebben geen koelkast ofzo, dus we kunnen niks koel houden. Voor de rest kennen ze hier niet echt variatie. Nog nooit heb ik zo veel chocopasta in 3 weken gegeten haha!
Goed georganiseerd en efficiënt hebben we deze ochtend gewerkt. Eindelijk hebben we een systeem ontwikkeld en werken we in teams super goed samen. Een paar mensen gaan stenen afbreken en halen bij het afgebrokkelde huis, en transporteren deze via een menselijk treintje naar de weg waar ze in een kruiwagen geladen worden. Een ander team haalt steeds water bij de waterput, die vervolgens bij het zand gevoegd wordt en door 'Mudman Baxter' tot cement gemengd wordt. Weer een team hield zich bezig met het bouwen en metselen. Ging top! Het enige probleempje waar we nog tegenaan liepen is dat we te weinig plamuurmessen hebben. Je kon maar met twee tegelijk metselen, en met een groot team schiet dat natuurlijk niet op. Dus zijn wij smiddags de markt in Zomba op gegaan om van ons donatiegeld drie nieuwe plamuurmessen te kopen. Ook kochten we gelijk de boodschappen om nog een keer pannenkoeken met een fruitsalade te maken.
Na een lunch van heerlijke gebakken eieren met groenten erin, gingen we smiddags weer aan de slag met het huis bouwen. Weer met hetzelfde systeem als smorgens, maar dan nóg net iets efficiënter en sneller door de nieuwe plamuurmessen die we gekocht hadden. Het begon na deze dag dan ook echt al op het begin van een huis te lijken!
Op de terugweg liet een van de vrouwelijke LIYO members, Blessing, haar zoontje Spencer, die wij Superbaby noemen, zien met z'n nieuwe shirtje van Skoobidoe die wij voor hem hadden gekocht. Zo schattig!!!
Savonds heb ik weer de rol van pannenkoekenbakster vervuld. Met huisvader Patrick als lerende assistent. Na een paar keer oefenen kreeg hij de pannenkoeken goed omgedraaid en ging het gesmeerd! Topteam. Aan onze leuke, grappige buurjongen Christoffer heb ik er nog eentje weggegeven. Als je elke dag Sima eet, zijn pannenkoeken natuurlijk best interessant!
Ook was er deze avond een vierde vrijwilligster, Maaike, bijgekomen. Die kon nog even inbed Nederlandse wereld leven, met pannenkoeken als eerste avondeten haha.
We hebben weer gesmuld met z'n allen!
En toen was het alweer dinsdag...
Smorgens zijn we langs de verschillende adresjes in de community gegaan waar we twee weken geleden op bezoek geweest zijn. Dit keer om de gekochte spulletjes af te geven. Als eerste gingen we langs de oude vrouw, Edna, om haar een sweater en deken te bezorgen. Ook hadden we voor iedereen een stukje zeep gekocht. Dat is iets wat ze hier allemaal wel kunnen gebruiken.
Daarna gingen we langs de 41-jarige Fellista die onder andere lijdt aan HIV. Voor haar hadden we twee nieuwere jurkjes en ook een deken gekocht. We moesten bij aankomst even op d'r wachten, ze was namelijk langs de weg Sugarcans aan het verkopen. Toen ze aankwam en we haar de nieuwe spullen lieten zien, glimlachte ze van blijdschap. Dat was mooi om te zien, want de meeste mensen hier zijn niet echt uitgesproken in hun emotie of vragen om meer. Meteen ging ze haar huisje in om haar nieuwe jurkje aan te trekken. Trots kwam ze hem buiten aan ons laten zien. Het stond haar echt mooi! Nog even samen op de foto, en door naar het volgende adresje.
Het laatste bezoekje van vandaag was bij de 1-jarige gehandicapte Sonja. Voor haar hadden we wat nieuwe kleertjes, een deken en een pak suiker gekocht. Het gezin eet droge pap omdat ze geen geld hebben voor suiker, nu kunnen ze weer een paar dagen lekker eten! Ook hadden we wat van onze zelfgemaakte stressballetjes aan de andere kinderen rond het huis gegeven. Grappig om te zien hoe ze er hier mee omgaan. Een automatische reflex van gooien zoals wij zouden hebben, hebben ze hier totaal niet. Een kindje pakte meteen het balletje en rende ermee weg. We hebben geprobeerd te laten zien dat je ermee naar elkaar kan gooien, maar we kwamen al snel tot de conclusie dat kinderen hier qua spelen niet materialistisch ingesteld zijn. Ze spelen met elkaar, en bijna niet met voorwerpen. Maar interessant vonden ze het wel!
Smiddags hebben we weer met z'n allen keihard geklust aan het huis. Op de productieve manier weer!
Woensdagochtend vroeg uit de veren en weer een hele ochtend klussen bij het huis. Het begint nu echt wel te lijken! Op de terugweg hebben we bij een mannetje langs de weg van het overige sponsorgeld een deur en twee raampjes gekocht. Hoort toch wel in een huis. En anders zou het overigens ook wel heel donker zijn, en zit natuurlijk geen elektriciteit in aangezien wij hem bouwen en het in het elektriciteitsloze deel van de community ligt...
Na de lunch zijn we langs de overige drie adres geweest om wederom spullen af te leveren. We konden ze gisteren helaas niet allemaal doen. Onderweg namen we ook gelijk de gekochte deur en ramen mee. Een half uur hebben twee man met de deur en twee man met elk een raamframe over straat gesjouwd. We zijn helemaal ingeburgerd als echte Afrikanen.l! Ze lopen hier namelijk met echt van alles over straat. Van 10 kippen tot 30 lege tonnen achterop je fiets.
De deur en de ramen hebben we gestald bij de Office, om vervolgens verder de community in te gaan voor onze bezoekjes. Deze vier adresje was ik nog niet eerder geweest, hier was Sanne met haar team twee weken geleden naartoe gegaan. Zij richtten zich wat meer op de ouderen in de community. Het ligt helemaal aan de andere kant van waar ik geweest was, dus het was leuk om dit ook te zien!
Als eerste kwamen we aan bij een heel oud mannetje, die in een verkrot huisje woont. Met praktisch niks. We gaven hem wat nieuwe kleren, een Chichanje (omslagdoek die alle vrouwen hier dragen) voor zijn vrouw, een deken en zeep. Hij was erg blij, maar zou graag meer hulp willen om wat meer van z'n huisje te maken. Bescheiden om dat te zeggen zijn ze niet, op een bepaalde manier zijn ze veel directer dan wij. Maar het kan een mooi volgend project voor LIYO zijn.
Ons tweede bezoekje was bij een oude, zeer vermagerde vrouw. Haar huid was een slap hangend velletje waardoor je overal haar botten zag. Ook voor haar hadden we een warme deken, zeep en wat nieuwe kleren.
Het derde adresje was bij een doof meisje van 11, Lufi, die wees is en bij haar oma woont. Die heeft echter geen geld om spulletjes voor haar kleindochter te kopen. Ook een speciale school voor Lufi kan ze zich niet veroorloven. We gaven haar onder andere wat schriftjes en stiften om te kunnen schrijven en kleuren. Dat vind ze heel leuk om te doen, zeker omdat ze niet echt mee kan met de rest. Door te schrijven en te tekenen kan ze zichzelf uiten en vermaken.
Blij dat ze was! Alle kinderen uit de buurt waren komen kijken hoe wij Lufi blij maakten. En om ze niet helemaal teleur te stellen dat ze niks kregen, gaven we hen ook wat van onze zelfgemaakte stressballetjes. Er ontstond weer een grappige situatie. Kinderen claimde het balletje. Wij vroegen aan projectleider William die met ons mee was om ze in Chichewa uit te leggen dat het bedoeld is om samen mee te spelen, en ze dus de balletjes moesten delen. Dat werd wel heel letterlijk opgevat; een kindje trok het balletje open, en verdeelde de rijst die we erin gestopt hadden over de rest van de kinderen, die het begonnen op te eten. Einde balletjes dus... Tja, zo kan je ook delen ;)
Als allerlaatste kwamen we bij de 9-jarige Daliso, waarover ik in een eerder blog al schreef. Hij is wees en woont bij z'n oma zonder geld. Ook aan hem gaven we wat warme kleren, dekens, balletjes en schriftjes. Ook voor zijn oma hadden we een nieuwe omslagrok.
Nu hadden we iedereen gehad, en konden we voldaan en leeg terug naar ons huisje. Weer even provosorisch onze kop onder de buitenkraan gehangen om haren te wassen en we waren weer een soort van fresh.
Savonds hebben we weer heerlijk gegeten met onze twee huisvaders, waarover ik me nog steeds verbaas hoe goed een van de twee kan koken met de weinig ingrediënten die we hebben. Echt top! De andere is dan weer het tegenovergestelde, die krijgt niet eens het lokale gerecht Sima goed op tafel. Maar hij kan mooi leren hier!
Elke avond na het eten, als we tenminste elektriciteit hebben, drinken we nog een kopje thee. Een waterkoker hebben we dan weer wel.
Vanavond hadden we een keer wel elektriciteit, chill dachten wij! Lekker theetje maken! Maar zo ver heeft het helaas niet mogen komen, zodra we de waterkoker in het stopcontact staken kwam er een enorme vonk vanaf en was het einde waterkoker. Hij ging ook wel aan een paar bijna doorgebroken draadjes, maar deed het tot nu aan toe nog wel. Na vanavond dus niet meer... Dat wordt traditioneel water opwarmen boven gloeiende kolen de komende dagen!
Donderdagochtend hebben Sanne en ik onze laatste, officiële werkochtend aan het huis gehad. We hebben de gekochte deur en ramen erin gezet, en tot bijna die hoogte stenen gelegd. Het is nog niet af, maar we hebben een mooi resultaat bereikt in slecht 8 dagen vind ik!
Tussen de middag ben ik met Sanne, en Baxter die we onderweg tegen kwamen, naar de Shoprite Supermarkt in Zomba geweest. Omdat vandaag onze officiële laatste werkdag hier is, wilden we savonds een afscheidsfeestje geven voor alle LIYO members waar we de afgelopen drie weken nauw mee samengewerkt hebben. We sloegen wat koekjes, chips, Sobo (de lokaal populaire ranja hier), een klein flesje 'Malawian Gin' en een kratje Carlsberg bier in. Niet te veel drank dus, want we wilden niet dat het in een zuipfestijn zou eindigen. Op de terugweg kochten we op de Local Market mais om popcorn van te maken.
Smiddags na de lunch hadden we weer een bijzonder ervaring...
We zijn bij een boer om de hoek een varken gaan kopen. Door deze te gaan fokken hoopt LIYO op een duurzame manier, en op de lange termijn inkomen te hebben door deze varkens te verkopen. Mooi initiatief waar in ieder geval over nagedacht is!
De manier waarop een varken gekocht wordt, wijkt echter wel iets wat af van de manier zoals dat in Nederland gaat...
Bij een boertje bij ons om de hoek, staat een kleine stal in de tuin. Als kopers mochten wij uiteraard mee de stal in. Deze zat vol met varkens: dikke, dunne, mannetjes, vrouwtjes en kleine biggetjes. Er werd een vrouwtje uitgekozen die rijp is om zwanger te raken. Des te sneller komen er nieuwe biggetjes in de familie verkocht te worden. Eenmaal gekozen, werd ze aan haar poten vastgebonden en letterlijk aan d'r oren de kruiwagen in getrokken die wij hadden meegenomen. Ja, een varken vervoer je hier in een kruiwagen. Echt leuk vond ze het niet, het geschreeuw ging echt door merg en been. Maar ze komt weer goed terecht bleef ik maar denken... Het is ook niet dat ze hier de dieren echt pijn willen doen, maar ze hebben gewoon geen andere middelen. Vastgebonden en spartelend werd ze in de kruiwagen weggereden. Op naar de stal bij de LIYO Office. Een ritje met een vastgebonden varken in een kruiwagen. Het was een bijzonder half uurtje kan ik zeggen. Aangekomen in de stal, werd ze bevrijd en liep ze vrolijk rond door dr nieuwe plek. Wij hebben haar naam op de staldeur geschreven, 'Alberta' heet ze. Met de datum dat ze bij LIYO kwam: 20-7-2017. En er volgen er meer! Omdat Sanne en ik geholpen hebben bij LIYO en mee het varken gekocht hebben, willen ze de twee andere vrouwtjes die ze nog gaan kopen 'Noortje en Sanne' noemen.
Na het stallen van ons varken, zijn we in de LIYO Office, dat ernaast ligt, gaan luisteren naar een bijeenkomst van drie vrijwilligers uit Schotland die met lokale mensen hadden afgesproken om te praten over de problemen in de community. Zij zijn van de Engelse organisatie SKIP, die misschien vanaf 2019 LIYO willen gaan ondersteunen. Na afloop hebben we nog even met ze gekletst over onze ervaringen hier. Ze waren de eerste blanken die we in drie weken in de community tegen gekomen waren, dus je voelt je meteen lotgenoten.
Met de zon al laag aan de horizon, liepen we weer terug naar huis. Hier hebben we met z'n allen aardappels zitten schillen om weer zelf frietjes van te bakken. We moesten een beetje opschieten, want om 19:00 zou ons feestje beginnen.
Terwijl Patrick onze frietjes vervolgens bakte, bliezen wij binnen ballonnen op om het huis een beetje te versieren.
Om 19:00 kon het beginnen! Langzaam druppelde iedereen binnen; Patrick, Kwondwani, Baxter, Godfrey, Francis, William, Chimsly, Gift, buren Raymond en Christoffer, Sanne, Maaike en ik. Aangezien we in ons huisje gene koelkast hebben, hadden we bij het lokale barretje waar we het bier gekocht hadden gevraagd of we het daar koud mochten laten staan, dus die moesten we eerst nog even ophalen. Bij hele lokale barretjes hier is het niet heel gebruikelijk dat er vrouwen, en blanken al helemaal niet, de bar in komen. We ontgingen dan ook niemand...
Met Christoffer heb ik de krat bier in het donker door de community naar huis gesjouwd. Daar hebben we met z'n allen geproost op drie mooie weken. Op de achtergrond hadden we ene muziekje aangezet. De sfeer was super gezellig! Op een gegeven moment begon een van de jongens, Gift, op de gitaar te spelen, en zong hij een lied met de namen 'Sanne' en 'Noortje' erin. Erg gelachen!
Ook hebben we een speechrondje gedaan waarin iedereen iets mocht zeggen over elkaar, over de afgelopen drie weken. Hoe tof we het met z'n allen gehad hebben en wat we bereikt hebben!
Vrijdagochtend hadden we zoals elke vrijdag weer een evaluatie meeting. De projectleider was zelf een uur te laat, maar daar doet hier niemand moeilijk over. Tijd zat!
Van Gift kregen we weer een opsomming van wat we deze week gedaan hebben. Ik moet stiekem zo lachen, heel schattig hoe hij dat heel letterlijk doet en exact de namen van de aanwezigen opleest. Ook al was ergens iedereen bij aanwezig, nog werd iedereen opgenoemd.
Na de evaluatie hebben Sanne en ik officieel voor de laatste keer de weg naar huis gelopen. Ik kom maandag nog wel terug, maar voor Sanne was het echt de laatste keer. Toch gek na drie weken twee keer per dag dit te lopen!
Thuis hebben we door het hele huisje al onze spullen bij elkaar gesprokkeld en onze backpack ingepakt. Met de taxi zijn we vervolgens naar Pakachere vertrokken. Het was heel bijzonder om te zien hoeveel het iedereen deed dat wij nu echt weg gingen, ondanks dat ik maandag ze nog even zie. Je bouwt echt wel een band op in drie weken!
Smiddags hebben we samen nog even door Zomba gestruind en onder andere bij een kleermaken tassen laten maken van net gekochte Chichenjes. We moeten toch een beetje in Africa style terugkomen!
Terug bij Pakachere hebben we weer na een week heeeerlijk gedoucht en rozig op de grote kussens hier liggen chillen. Tooooooopppp! :)
Als laatste avondmaal in Malawi voor Sanne hebben we heerlijke pizza's op en met een biertje geproost op drie super toffe weken samen! Het is raar om na drie weken nu te constateren dat het voorbij is en we weer uit elkaar gaan!
William en zijn broer Chimsly kwamen nog even langs in Pakachere om plannen te maken over de varken uitbreiding. Ze willen dit weekend een buitenverblijf aan de stal bouwen om de varkens af en toe ook wat frisse lucht te kunnen geven.
Twee Nederlandse jongens aan een andere tafel vingen het gesprek op en vroegen achteraf nieuwsgierig waar wij het nou als twee meiden met die twee donkere mannen over hadden. Het gaf voor buitenstaanders natuurlijk best een grappig beeld, wij vieren. Zodoende hebben we nog even met hun gekletst en aansluitend een film gekeken in de chillruimte van het hostel. Op een grote beamer werd een film geprojecteerd over Somaliërs die een boot proberen te kapen. Best interessant!
En na de film heerlijk schoon in bed, zzzzzzzzzzzzz
Dag 13 tm 15: hike weekend!
Weer een aantal dagen niet geschreven... Blog schrijven moet ik hier echt tijd voor maken! De hele dag ben ik bezig, zelfs vrije tijd loopt vaak zo dat blog schrijven er niet van komt. Of de stroom is weer uitgevallen en kan ik m'n telefoon niet opladen. Naja, ik kan weer vertellen over een leuk weekend!
Vrijdagochtend hadden we weer een evaluatie van die week. Er werd onder andere besproken wat met onze gekochte spullen te doen, hoe de week ervaren werd en wat er beter kon. De projectleider pakte de LIYO members soms best hard aan. Sommige zaken lopen nog niet helemaal soepel en efficiënt naar zijn mening. Wat overigens wel klopt, maar efficiëntie en snelheid zit hier sowieso niet echt in de cultuur. Onlogische logica hebben ze hier allemaal wel.
Na weer met het Wilhelmus afgesloten te hebben, zijn we snel terug gegaan naar ons huisje. Hier hebben we allemaal een tasje met minimale bagage gepakt en in twee grotere tassen gestopt. Dit weekend gaan we hiken op de Mount Mulanje, en tijdens de tochten worden onze tassen gedragen door twee porters, dus moesten we met z'n drieën onze bagage in twee tassen proppen.
Onderweg naar Pakachere Hostel hebben we de boodschapjes voor het weekend gedaan. Bij Pakachere hebben we gewacht op de twee meiden die als vrijwilligers in het Sint Luks ziekenhuis in de buurt zitten. Terwijl we gezamenlijk lunchten, vertelden zij over hun ervaringen van de eerste week in het ziekenhuis. Hoe frustrerend het is hoe ze hier te werken gaan in een ziekenhuis en met patiënten omgaan. Niks is steriel, naalden worden uit een grabbelbak vol materialen getoverd, niks gaat volgens routine, patiënten krijgen soms dagenlang geen aandacht en er is niet genoeg materiaal en kennis om iedereen het leven zeker te zijn. Er kwamen heftige verhalen naar boven. Het overlijden van een net binnengebracht kindje, terwijl dat in Nederland totaal onnodig geweest zou zijn. Dan sta je machteloos; je weet hoe het moet maar mist hier de snelheid en materialen. Bijna ondenkbaar voor ons, maar hier de realiteit.
Na de lunch stond ons minibusje al klaar. Met z'n vijven hebben we twee uur in een bijna uit elkaar gevallen busje gezeten. Enorme barsten in de ruit, gescheurde riemen en banken die helemaal los zaten. Ach, moet kunnen hier.
Na deze niet zo heel comfortabele rit arriveerden we bij ons hostel aan de voet van de Mulanje Mountain; de hoogste berg in Malawi!
Hikers Nest heette het. Pas drie jaar geleden opgericht. Een heel schattig plekje met vrolijk gekleurde buitenmuren. We hadden twee kamers en verdeelden ons in twee hikersgroepen. Drie van ons, waaronder ikzelf, zouden een zware hike doen, en de twee meiden van het ziekenhuis, Brenda en Marinka, gingen voor de lichte hike. We dumpten onze tassen in het schattig kleine kamertje met een stapelbed en los bed en raceten vervolgens allemaal richting de douche. Weer een week niet gedoucht, je kijkt elke keer toch wel uit naar dat moment in het weekend dat het weer kan!!
De vrouw van het hostel leidde ons naar de douche in een luxe privékamer. Deze was toch vrij, en vooral lekker warm. De gedeelde douche die bij ons lag, was koud. Enigszins lullig was dat een iemand al onder de koude douche gesprongen was, tja de eerste betekent zeker hier niet altijd het beste haha.
Allemaal weer lekker schoon, hebben we in de lobby met z'n allen een drankje gedaan en wat raadspelletjes gedaan. Lachen, gieren, brullen! Ondertussen werd ons avondmaal bereid. 5 x spaghetti bolognese. Makkelijk zou je zeggen, maar ze zijn er toch meer dan een uur mee bezig, en vervolgens wordt het koud en doorgekookt geserveerd. Niet erg hoor, want we zijn het hier ondertussen we gewend. Wel vragen we onze elke keer af, wat gebeurd er toch in die tijd allemaal in de keuken? Inefficiëntie, waarschijnlijk.
Voldaan verlieten we de tafel. Mede dat moment keek en van de meiden door het raam en riep:" heeee ik zie de volle maan", waarop wij ook allemaal naar buiten keken. "Je bedoelt die ronde lamp?" , vroegen wij? Er was namelijk geen volle maan te bekennen. En jawel hoor, ze had een buitenlamp voor de maan aangezien. Wat hebben we gelachen!
De volgende dag, vroeg op. Na een stevig ontbijt zijn we om 8:00 vertrokken aan onze bergtocht. 8:22 om precies te zijn begonnen we met lopen. Het eerste stuk hebben we met z'n allen samen gelopen. Tot een bepaald punt dat de lichte hike, die alleen op en neer naar de watervallen zou gaan, afsplitste van onze hike richting de top. Nog even een groepsfoto, en we gingen allemaal met onze eigen gids verder. 6 uur omhoog lopen voor de boeg voor ons. Ik had er zin in! Al vrij snel kwamen wij ook langs de watervallen, waar we een korte pootje-baad-pauze gehouden hebben. Vervolgens begon het echte werk. 6 uur lang hebben we in de volle zon de berg beklommen. Het uitzicht was echt prachtig; overal om je heen zag je bergtoppen liggen, we liepen door verschillende landschappen en het dal verdween steeds verder weg waardoor je steeds verder over Malawi uit kon kijken. Wow! Met enkele regelmaat kwamen we tegenliggers tegen: Malawianen met een heel grote stapel hout op hun hoofd. Dit hout hadden ze op de berg verzameld, en brengen ze dan op hun hoofd naar beneden. Respect, het was al zwaar genoeg zonder! Na een paar uur begon de krachtafname in de benen goed merkbaar te worden. De klim was continu behoorlijk steil. Ik bracht het er goed vanaf, maar zweette me ook goed nat en mijn conditie werd goed beproefd. In uiteindelijk minder dan 6 uur zijn we tot 2800 meter hoogte gelopen. Het laatste stukje was een kleine daling naar een op de berg gelegen plateau, waar verscholen in een klein bosje een berghutje lag. Onze slaapplek voor de nacht! Overnachten op een berg, vet toch of niet?! Het hutje leek van binnen wel een museum: echte oude meubels, een haardvuurtje met keteltje erop, geen elektriciteit en zelfs de geur van vroeger. Heel knus! Buiten waren nog drie piepkleine hutjes. Twee toiletten, gat in de grond dus, en een hutje met een teiltje erin, ofwel de badkamer. Ook was er een soort klein buitenkeukentje. Terwijl wij onze voeten wasten in een teiltje warm water, kookten onze gids met behulp van de twee porters de spaghetti die we in onze rugzak meegenomen hadden. Echt op houtskool en met bergwater.
Een stukje verderop was een mooi punt waar we, uitkijkend over het prachtige landschap en de bergtoppen, onder het genot van Albert Heijn borrelnootjes, die ik nog in m'n tas had, de zonsondergang gekeken. Bijzonder om dit vanaf een bergtop te zien!
We hadden deze dag trouwens meerdere keren een Nederlandse smaak in onze mond. In de pauzes bij de klim aten we krentenbollen en Snelle Jelles die Iris uit Nederland had meegenomen.
Nadat de zon onder was, was het al goed afgekoeld en hebben we in onze hut met dekentjes om voor het haardvuurtje gezeten. Op 15 juli kou leiden voor de openhaard, dat maak je niet elk jaar mee!
De spaghetti ging er goed in. We konden wel wat energie gebruiken na een uitputtende tocht! Met z'n drieën hebben we een heel pak spaghetti op gekregen. Aangezien het een lange, vermoeiende dag was geweest, er in de hut verder niet veel te doen was en het koud was, lagen we al om 19:30 in bed. Met een trui aan en gerold tussen drie dekens. En nog steeds had ik het niet warm. Balen als je dan een uitstapje naar de wc moet maken... maar dat werd uiteindelijk een leuker uitstapje naar buiten dan gedacht. Terwijl ik in het pikkedonker buiten liep, zag ik boven mij een immense sterrenhemel. Zelden heb ik zo veel en zo helder de sterren gezien. Je kon zelfs de melkweg en regelmatig vallende sterren zien! Tien minuten kijken, en toen stond ik wel echt de bibberen. Snel terug het nest in! Morgen weer een hike voor de boeg!
Zondag om 7:00 stonden we alweer in onze wandelschoenen. Na een koude nacht en wat fruit en krentenbollen als ontbijt, zijn we begonnen aan de afdaling. Het eerste stuk was over het plateau, door een soort savanne landschap van droog, geelkleurig gras en af en toe een kaal boompje. Het was maar goed dat we een gids hadden, het pad was tussen het hoge gras soms lastig te zien! Al vrij snel begonnen we aan de daling. We hadden verwacht dit met enorm veel spierpijn van gisteren te doen, maar dat viel alles mee! Het eerste stuk naar beneden zou je bijna onverantwoord noemen. Langs steile rotswanden glijdend, daalden we sterk. Soms leek het bijna alsof je zo de berg af kon rollen, het dak zagen we continu recht onder ons liggen. Af en toe moesten we ook wel even een pauze inlassen, vooral voor onze knieën die moeite hadden met de belasting. Het pad werd later zanderig en je zag de vegetatie langzaam veranderen naar Jungle-achtig. Regelmatig moesten we hier een riviertje oversteken, waarbij ik een keertje vol van een steen afgegleden ben en met twee benen in de rivier stond. De rest van de wandeling op natte schoenen dus, haha. Na 4 uur stonden we met knikkende knieën in de theeplantages onderaan de berg. Tijdens de daling konden we het felle groene van de theevelden al zien liggen. We liepen er dwars doorheen. Heel mooi, die felle kleur groen overal. Hier en daar waren mensen theeblaadjes aan het plukken, om vervolgens te kunnen verkopen voor de export naar onder ander China en Europa. Veel meer dan deze informatie kregen we niet uit onze gids. Hij was heel aardig hoor, maar echt vertellen of het beantwoorden van vragen zat er vaak niet in. Op verschillende manieren hebben we soms geprobeerd het antwoord op een simpele vraag eruit te krijgen, maar het werd echt niet begrepen... Na goed, maakt niet uit.
Toen we de theevelden uit waren, kwamen we weer uit in de bewoonde wereld. Via een asfaltweg liepen we in 5 minuten naar 'Mulanje Pepper', waar ze volgens locals de beste pizza's van Malawi hebben. Onder het genot van een verfrissend drankje, hebben we op de andere meiden van de lichte hike gewacht, die nog met een wandeling door de theeplantages bezig waren. Eenmaal compleet hebben we pizza's besteld en daar flink van zitten smullen! Dat ging er wel in na twee dagen hiken!
Nog even een snelle boodschap in het supermarktje tegenover de pizzatent en we waren klaar voor de terugreis naar Zomba in onze mooie minibus.
Terug in Pakachere hebben we heeeerlijk het zweet van ons af gedoucht en daarna lekker gegeten. Moe kwamen we rond 21:00 weer terug aan in ons vrijwilligershuisje. Wij zullen wel slapen!
Dag 9 tm 12: Klussen!
Een nieuwe frisse week!
Gisteren zijn we smorgens in twee groepen de community ingegaan om mensen die hulp nodig hebben te bezoeken. Ik ging op pad als team A met Baxter en Gift. Doordat we in twee teams gingen, konden we meerdere huizen bezoeken om zo meer informatie te verzamelen over welke hulp nodig is voor ze.
Door de bushbush liepen we naar een nieuwe buurt met elektriciteit-en waterloze huizen. Als eerste kwamen we langs bij een oud vrouwtje van 82. Edna heet ze. Ze woont in een heel klein huisje, samen met een jongere vrouw. Ze staat er slecht voor; heeft erge longproblemen en trillende handen. Ze heeft geen geld om een rit naar het ziekenhuis te betalen, en ook heeft ze geen geld om een warme trui te kopen voor in de winter en voor Snachts, en om haar zieke longen warm te houden. De hele dag zit ze buiten een beetje te zitten en kou te lijden. Ze slaapt wel binnen, maar op een bed zonder matras. Dat zouden wij al niet fijn vinden, kan je nagaan een mager, ziek en oud vrouwtje... Hier kunnen ze wel hulp gebruiken. Ons tweede adresje was bij een 17 jarige jongen die wees is en alleen woont. Hij was bezig zijn eigen huisje op te bouwen, maar die is afgelopen regenseizoen ingestort. Hij probeert het nu, helemaal alleen, weer terug op te bouwen. We hebben hem ook niet gezien, het huis is nu niet bewoonbaar dus is hij tijdelijk ingetrokken bij een vriend. Misschien kunnen we deze eenzame jongen van pas 17 jaar in de komende weken een handje helpen met zijn huis opbouwen.
Het derde adresje was ook echt schrijnend. Ik zeg trouwens wel adresje, maar huizen worden hier zelf gebouwd, waar je wil. Echt adressen zijn er dus niet. Maargoed, we gingen langs een huisje waar onder andere een 41-jarige vrouw woont. Ze is behoorlijk ziek, heeft geleden aan tuberculose, hoest veel en heeft HIV. Voor haar HIV krijgt ze gelukkig gratis medicijnen in het ziekenhuis, ook al is dit overigens geen garantie voor een lang leven. Echter de medicijnen voor haar andere klachten moet ze zelf betalen, maar daar heeft ze geen geld voor. Ze heeft niet eens geld om genoeg eten te kopen voor haar en haar huisgenoten. Ook heeft ze geen wc, de behoefte wordt in de bosjes op het land gedaan. Ooit hebben vrijwilligers een wc voor haar gebouwd, maar die is ook tijdens het regenseizoen in elkaar gezakt...
Als laatste zijn we langs een familiehuis gegaan waar oma, moeder, tante en kinderen wonen. Wederom met bijna geen geld. Het jongste kindje, Sonja van 1 jaar, is mentaal gehandicapt en bovendien doof. Voor hier een echt probleemkindje dus. Er is geen geld om haar de zorg te geven die ze nodig heeft, en ze heeft veel aandacht nodig. Haar moeder kan zich geen luiers veroorloven, dus poept en plast ze in omgewikkelde doeken. Sonja heeft in deze omstandigheden eigenlijk geen toekomst; ze komt uit een arm gezin en er is geen geld om haar te helpen of naar een speciale school te sturen. Pas 1 jaar oud, en geen toekomst. Heftig. Overigens woonde er in dat huis nog veel meer kinderen. Stuk voor stuk schatjes, maar met kapotte kleding en sommige zelfs geen schoenen. Het liefste zou je voor alle kinderen wat nieuws kopen. Misschien neem ik de volgende keer vanuit Nederland wat te kleine/oude kleren mee...
Thuis gaan we bespreken hoe we iedereen zo goed mogelijk kunnen helpen, je wilt iedereen alles geven wat ze hard nodig hebben, maar dat gaat simpelweg niet, helaas.
Na een rondje met je neus op de feiten gedrukt te worden, liepen we terug naar ons eigen huisje. Hier zou zo de nieuwe vrijwilligster, Iris, op ons project aankomen. Met z'n allen hebben we haar een korte introductie gegeven, en met z'n allen de ochtendbezoeken besproken.
Smiddags zijn we eerst even naar de markt geweest en daarna met z'n allen naar de Office gelopen. Hier hebben we gereedschap opgehaald om mee te kunnen bouwen. Verderop in de community gaan we een huisje opbouwen voor een heel oude man die altijd bewaker is geweest bij de Office van LIYO, maar dat nu niet meer kan. Hij heeft geen huis, en woont momenteel in een soort overkapping naast de Office. Als dank aan hem, wil LIYO graag een huisje voor hem bouwen. Wij hadden aangegeven dat we graag ons handen uit de mouw willen steken, dus let's do this!!!
We werden opgesplitst in 3 groepen. Vandaag konden we nog niet echt beginnen met bouwen, dus niet iedereen was daar nodig. Iris bleef achter bij de Office om met de kids daar te spelen. Sanne ging met projectleider William nog een huisbezoek doen bij een doof meisje van 11, en ik mocht mee naar de plek waar het huis moet komen. De plek is in een afgelegen, achterste deel van de community, op meer dan een half uur lopen van ons huisje. Er is geen elektriciteit meer. Op een stukje grond een paar meter van de weg zijn de mannen begonnen met het losmaken van zand. Ondertussen ben ik met de vrouwen water gaan halen bij de lokale waterput. Een waterput waarbij je het water echt letterlijk omhoog moet pompen. Nadat we onze emmers gevuld hadden, vervoerden we deze op traditionele wijze naar de bouwplaats; ja, je raad het al: met de emmer op je hoofd. Jeetje, het ziet er zooo makkelijk uit, maar je moet het eens proberen! Alleen al de balans vinden is heel moeilijk. Ik kon hem dan ook niet zonder handen op m'n hoofd houden. Daarnaast is het ook nog eens best wel zwaar, zo'n hele emmer vol water. Het scheelde dat de waterput niet heel ver van de plek waar het huisje komt lag, ik haalde het net, wel met verzuurde armen, maar ik heb het gehaald. Echte Afrika experience: check!
Het water hebben we over het losgemaakte zand heen gegooid. Vervolgens werd het gemengd tot cement. Dit gebruiken we morgen als het echte bouwen begint.
Na het maken van cement zijn we teruggegaan.
Eenmaal weer thuis hebben we pannenkoeken gebakken! We wilden de lokalen ook wat Nederlands laten proeven. Op internet hadden we en recept opgezocht en eerder deze dag de ingrediënten op de markt gescoord. Op ons vuurtje van houtskool hebben we de hele avond pannenkoeken staan bakken. En het was een succes! Iedereen vond het lekker!
Dinsdag ging de wekker al om 5:45. We hadden afgesproken al om 6:30 te vertrekken richting de bouwplaats. Vroeg in de morgen is het nog niet zo warm, en vandaag stond bakstenen sjouwen op het programma, dus dan is een beetje koelte wel lekker... Strak om 7:00 stonden we op locatie. William eist nog wel een plek waar een vervallen, oud huis staat en we de bakstenen van mogen gebruiken. Met andere woorden: gewoon even een huisje slopen en de stenen opnieuw gebruiken... Geen probleem hier. Super tof natuurlijk dat we geen stenen zelf hoefden te maken, of te kopen. Enig nadeel is dat de twee plaatsen best wel een stukje uit elkaar liggen. De stenen moeten dus best ver gesjouwd worden, met alleen een kruiwagen, wat emmers en onze eigen handen ter beschikking. Dit wordt veel op en neer lopen... We bedachten een systeem waarbij we in een treintje de afgebroken stenen van het oude huisje naar de kant van de weg, waaraan deze lag, te transporteren. Daar kon iemand anders ze dan in de kruiwagen laden. Het systeem werkte goed! Helaas heb ik er niet lang deel van uit kunnen maken en viel het hele systeem een beetje in duigen. Bij het vastpakken van een steen aan de onderkant voelde ik plots een scherpe prik aan m'n vinger die overging in een hevige tinteling. Ik was niet meer in staat stenen vast te pakken. Het rare, heftig tintelende gevoel kroop langzaam verder door m'n vinger, naar m'n hand en niet veel later begon ik het ook in mijn arm te voelen. Het verspreidde zich steeds verder. Een van de wat beter Engels sprekende jongens heeft me geprobeerd te helpen. Misschien was ik geprikt door een giftig dier of een plant. Echter was er niks aan mijn vinger te zien op de plek waar het begon. Iets eruit drukken lukte dus ook niet. De rest van de ochtend heb ik niet meer meegedaan. Het vervelende tintelende gevoel was tot boven m'n elleboog gekomen. Mijn arm bewegen, of iets optillen was niet fijn. Aangezien er niks te zien was en het uiteindelijk in mijn bovenarm stopte met verspreiden, besloot ik niet meteen naar een ziekenhuis te haasten.
Ondanks dat het gevoel de hele dag niks minder werd, ben ik smiddags wel weer mee terug gegaan naar de bouwplaats om mee stenen in en uit de kruiwagen te laden. Veel heb ik niet kunnen doen, maar ik wilde niet bij de pakken neerzitten.
Een nachtje erover en het zal wel weer beter zijn dacht ik.
Savonds kwam de buurjongen weer langs. Hij had gezien dat ik wat bezig was geweest met armbandjes knopen. Hij doet dat zelf ook, dus samen hebben we elkaar onze techniek geleerd. Leuk om ook wat andere armbandjes te kunnen maken! Die avond heb ik vooral naar zijn kunsten gekeken, want mijn arm gebruiken was nog steeds niet fijn. Alsof mijn arm heel erg slaapt en ik maar 9 vingers heb. Schiet niet op... maar het was leuk om te leren!
Woensdagochtend werd ik wakker met nog steeds dat tintelende gevoel van vinger tot arm. Als ik mijn vinger bewoog, leek het alsof hij aan een te kort draadje zat. Een heel erge spanning tot aan m'n elleboog. Toch vreemd dat deze klacht zo lang aanhoudt, dus besloot ik smiddags, nadat we smorgens verder gebouwd hebben aan het huisje (dit keer al echt metselen!), toch even langs een arts te gaan. Voor de zekerheid. In het ziekenhuis werd ik eerst naar een kamertje geleid waar allerlei waardes gemeten werden; mijn gewicht, bloeddruk en temperatuur. Zonder dat ik nog maar over m'n klacht gesproken had. Grappig. Gelukkig hierin niks raars. Hierna kwam ik pas bij een echte dokter terecht.
Ik vertelde wat er gebeurd was, en waar ik last van had. Aangezien er niks te zien is, vond hij het maar vaag. Mede omdat er niks te zien valt aan mijn huis, vermoedde hij niet dat het een steek van een dier of plant geweest is. Waarschijnlijk heb ik plotseling een te harde druk op de zenuw, die van mijn vinger tot aan m'n elleboog loopt, gekregen. Daardoor is de zenuw is beknelling/overspanning geraakt. Ik heb medicijnen meegekregen, die mogelijk helpen. In de gaten houden moet ik het wel van de arts, als het aan blijft houden moet ik terugkomen.
Toch wel wat opgelucht stond ik na een half uurtje weer buiten. In jet stadje heb ik samen met Iris, die met mij mee was gedaan, nog wat boodschapjes gedaan in het supermarktje. Met de taxi, wederom een auto die bijna uit elkaar valt, zijn we terug aangekomen in ons huisje.
Terwijl Sanne met wat mensen van LIYO, nog naar het middag programma was, hebben Iris en ik met veel lol een poging gedaan tot haren wassen. Een douche hebben we hier niet, maar wel een klein waterkraantje buiten. Hier hebben we onze kop onder gehangen, en bij elkaar haren ingezeept en uitgespoeld. Nog nooit zo provosorisch ons haar gewassen, hilarisch!!!
Savonds hebben we weer het lokale eten, Sima, gegeten en daarna zelf popcorn gemaakt. Lekkeeerrrrr! Met de buurjongen heb ik vervolgens weer armbandjes zitten maken.
Vanochtend hebben we in overleg een ochtendje 'vrij' gepland. Niet echt vrij, want we hebben wel degelijk iets nuttigs gedaan. Afgelopen maandag, en vorige week zijn we zoals ik al schreef op verschillende huisbezoeken geweest. Tijdens deze bezoeken hebben we een lijstje bijgehouden van wat die mensen het hardste nodig hebben. Dit lijstje hebben we met z'n allen bekeken en besproken. Mijn wat hulp van onze families konden we vanochtend de markt op om de basisspullen voor deze mensen te kopen. Je wilt toch iets betekenen, al is het maar klein. Uit grote schroothopen, volgens mij rechtstreeks uit de Zak van Max, hebben we verschillende setjes kleren, dekens, schoentjes en truien gevist. We kochten ook twee grote emmers om het in te doen. Het paste allemaal niet in onze rugzak, en de emmers kunnen we daarna aan LIYO geven. De emmers waarmee we steeds water halen voor het bouwen van het huis, vallen namelijk half uit elkaar. Ook kochten we nog wat stukken zeep. Na een uurtje shoppen waren we klaar en volgeladen. Met volle emmers en rugzakken besloten we terug te gaan lopen; een half uurtje deden we erover. Onderweg kwamen we, zoals overal wel trouwens, situaties tegen waar je in Nederland voor beboet of misschien zelfs wel gestraft zou worden. Brommers met een vastgebonden, levende geit achterop, een man met vier, ook levende, kippen op z'n kop in zijn hand, en vrouwen met mandjes volgepropt met kippen. Tja, niet te veel over nadenken...
Terug thuis hebben we de spulletje uitgestald, en in stapeltjes verdeeld zodat we ze volgende week kunnen rondbrengen. Ook hebben we met rijst, een plastic zakje en twee on opgeblaasde ballonnen heel veel kleine balletje gemaakt. Die kunnen we aan wat kids geven om mee te spelen!
Vanmiddag zijn we weer naar de bouwplaats van het huis gegaan. Vandaag hebben we echt gemetseld! Er beginnen al echte muren te ontstaan, die we zelf opgebouwd hebben. Zelf een huis bouwen, niet gedacht dat ik dat ooit zou doen!
Helemaal vies kwamen we rond de schemering terug. Op de terugweg heb ik met een man gesproken die ook een project in Malawi op aan het starten is, met als partner LIYO. Hij wil een database maken waar veel informatie in gestopt kan worden. Deze kunnen de lokale mensen downloaden, en vervolgens overal openen. Zo wil hij informatie en kennis uiteindelijk meer toegankelijk maken in landen als Malawi. In 5 jaar wil hij de database over heel Afrika beschikbaar hebben. Hij vroeg mij of ik het leuk vind om tijdens/na mijn studie geneeskunde af en toe wat medische informatie, die voor mensen hier relevant is, toe te voegen. Kennis online verspreiden via een toegankelijke database, interessant project!
Op het moment dat ik dit nu zit te schrijven, zijn we ondertussen zelf frietjes aan het pakken. Ze zijn bijna klaar, dus ik kap hem weer af!
Tot de volgende blog!
En Ohja, het is nog niet over, maar het gaat gelukkig al wat beter met m'n vinger & arm! :)
Dag 3 tm 8: het Afrikaanse leven!
Zoooo ik heb weer een aantal indrukwekkende dagen bij de werken! Vanuit een relaxte, gedeelde en echt Afrikaanse hut in Liwonde National Park vertel ik jullie m'n ervaringen van deze eerste week.
Dinsdagochtend is het project echt begonnen. Sochtends vroeg zijn we naar een kleuterschooltje, gelegen naast de office van Liyo, gelopen. Dit is een wandeling van 25 minuten die we 2 tot 4 keer per dag lopen. Over het rode zand, langs de bergen en tussen fietsers, voetgangers die van alles op hun hoofden meesjouwen en her en der een auto. De meeste auto die hier te vinden zijn, zouden in Nederland al lang afgekeurd zijn, maar daar doen ze hier niet zo moeilijk over. Eenmaal bij het schooltje aangekomen, hebben we twee leraressen ontmoet en terwijl de kinderen nog buiten aan het spelen waren mochten wij in het klaslokaal kijken. Niet te vergelijken met klaslokalen in Nederland. Kinderen zitten op een groot zeil op de grond, tafels en stoelen zijn er niet. Er staat nog net een vol gekliederd schoolbord in het lokaal, maar schriften of boeken hebben de kids ook niet. De muren worden wel goed gebruikt. De dagen van de week, cijfers, vormen en kleuren staan erop geverfd met de Engelse woorden eronder. Op deze manier leren de kinderen hier wat woordjes Engels. En de rest gaat allemaal via spraak en dansjes met Engelse woorden erin. Sanne en ik mochten ook de kinderen wat Engels proberen te leren via een dansje. We werden hiermee een beetje overvallen, maar bedachten om 'hoofd, schouders, knie en teen' in het Engels met ze te doen.
In de pauze hebben we met ze buiten gespeeld. Voor de school is een piepklein speeltuintje gebouwd met een schommel, soort draaimolen, een wip en een glijbaantje. Een lol dat ze hebben als je met ze speelt!
Na het spelen wilden we weer aan de terugreis naar ons huisje beginnen. Toevallig kwam er net een grote truck volgeladen met zand langs rijden. Die hebben onze 'Malawiaanse vrienden' Baxter en Patrick aangehouden, en vervolgens mochten we achterin de laadbak, zittend op het zand meeliften tot aan ons huisje. We mochten elkaar wel goed vasthouden, want het was een hoop gehobbel over de ongelijke wegen, maar we hebben we gelachen!
Voor lunch had onze huisvader, Patrick, een lokaal gerecht gemaakt. Sima heet het. Het is een soort alternatief voor rijst of pasta, bestaande uit bloem en water. Dit wordt gekookt en vervolgens eet je het met groentes, saus en eventueel vlees. Simpel en lekker!
Na de lunch zijn we weer teruggelopen naar het schooltje waar we eerder die dag waren. Dit keer niet om les te geven, maar om met wat oudere kids sport activiteiten te doen. Voor de school ligt namelijk een voetbalveldje en een volleybalveldje. Op een natuurlijke manier, dat wel. Gras of zand is zoals in Nederland is er niet aangelegd.
Ik heb voornamelijk meegedaan met het volleybal. Dit was erg leuk! Samen met dolenthousiaste kids, in het mooie Afrikaanse landschap en met als uitzicht een ondergaande zon een potje sporten. Geweldig. Kinderen maken ook maar al te graag een praatje met je. Intussen kan ik in de lokale taal, Chichewa, vragen hoe het met ze gaat, en zij kunnen in het Engels vragen naar je naam. Mijn naam is wat moeilijk uit te spreken voor ze, en vaak vice versa trouwens!! Alhoewel er af en toe een opvallende naam tussen zit. Zo hebben kinderen hier ook namen als: 'Gift', 'Innocent', 'Shakira', maar bijvoorbeeld ook 'Problem' of 'Mistake' hoor je voorbij komen. Dit kind was dan vermoedelijk een foutje van de ouders, en dat laten ze gerust in de naam terugkomen....
Zodra het begon te schemeren, zin we terug gaan lopen naar ons huisje. Het is hier al vroeg donker, en als het eenmal donker is, dan zie je ook echt geen hand meer voor ogen. Straatverlichting kennen ze hier niet...
Op de terugweg heeft Baxter onderweg een soort lange suikerstokken gekocht. Niet uit de fabriek, maar die groeien hier op het land. Ze zijn eruit als een soort bamboetakken, en iedereen hier loopt erop te knagen. Wij vroegen ons al af wat het was, en bij deze kregen we het te proberen. We hebben enorm gelachen, wij voelden ons net dieren en zij konden lachen om hoe wij ze aan het opeten waren.
Eenmaal terug heb ik samen met Baxter aardappels geschild waar we vervolgens zelf frietjes van gemaakt hebben. Hij zou vanavond met ons mee eten, gezellig! Ze waren heerlijk! Na het eten hebben we een gezellig kaartavond gehad waarin we veel gelachen hebben! Reactievermogen bij de Malawianen is soms ver te zoeken, haha.
Woensdagochtend weer vroeg uit de veren. Na een ontbijtje, wat elke dag uit droog brood met chocopasta bestaat, zijn we naar de nog armere 'achterwijken' van ons plaatsje gelopen om daar huizen met weeskinderen te bezoeken. In deze buurt is geen elektriciteit en de huizen zien er zelfgebouwd en zeer eenvoudig uit.
Als eerste zijn we langs een oma gegaan die samen met haar 9-jarige kleinzoon woont. Dit jongetje is wees; zijn moeder is overleden en zijn vader heeft hem achtergelaten. Zijn oma zorgt nu voor hem, maar die heeft geen geld om kleren, schoolspullen of iets om mee te spelen te kopen. Het jongetje loopt dat ook in een setje totaal versleten kleding, verveelt zich en kan niet naar school. Schrijnend om te horen en te zien. Aan de oma hebben we gevraagd hoe we iets kunnen betekenen. Het allerliefste zou ze het jongetje een setje fatsoenlijke kleren geven. Volgende week komen we terug, hopelijk kunnen er ergens op de markt goedkoop wat kleren kopen en meenemen.
We zijn langs nog twee andere huisjes met weeskinderen geweest, die geen geld hebben. Ook hier hebben we gevraagd hoe we kunnen helpen.
Smiddags zijn we samen met Baxter naar de lokale Primary School gegaan. Hier hebben we eerst bij de directeur in z'n kamertje gezeten. Een echte karikatuur die man, continu met opgetrokken en gefronst gezicht, en strak in het pak. Zijn Winnie The Pooh stropdas maakte het plaatje helemaal af.
Even later mochten we bij een les 'Life Skills', gegeven als een soort gastcollege door Baxter, meekijken. En stel het je weer niet voor zoals in Nederland. In een klas zitten rond de 150 kinderen. Allemaal zitten ze op de grond, en met verschillende leeftijden door elkaar. Baxter is goed met kinderen, dus het was leuk om te zien hoe hij de kinderen meekreeg in zijn les over HIV. Al hoe wel er hier en daar wel een paar kids opstonden en de klas verlieten. Dat kan hier blijkbaar gewoon.
Als afsluiting van deze middag op de school mochten we in het hokje van de directeur de lunch die de kinderen elke dag op school krijgen, proeven. Het ziet eruit als een soort dikke babypap, en is als je het mij vraagt echt niet te eten. Zowel Sanne als ik hebben elke drie happen op en daarna de directeur vriendelijk bedankt. Het smaakt naar een soort verbrand hout, ofzo.
Terug bij de LIYO Office, zouden we eigenlijk een 'Youth Meeting' hebben met wat oudere kinderen. Deze kwamen echter niet opdagen, dus werd het gecancelled. Echt afspraken maken en op tijd komen kennen ze hier niet echt. Kinderen komen gerust een half uur te laat in de les, en niemand die daar naar omkijkt. In plaats van de meeting hebben er toen bij het sportveldje naast de Office gespeeld met kleinere kinderen, die net uit de naastgelegen school kwamen. Touwtje springen, touwtje trekken, Limbo dansen, van alles wordt er verzonnen met slechts een touw ter beschikking. Ze hebben echt weinig nodig om veel lol te hebben, mooi toch?
Ik heb voornamelijk langs de kant gezeten met een schattig meisje wat bij mij op schoot zat en er niet meer vanaf wilde komen. Een behoorlijk percentage van de kinderen hier krijgen thuis geen aandacht, zijn misbruikt of verkracht en vinden het geweldig om even lekker op schoot zitten of iets dergelijks.
Na onze wandeling terug naar ons huisje, zijn we nog even langs de markt gegaan om de ingrediënten voor her avondeten te kopen. Het koken en eten hebben we vervolgens in het pikkedonker moeten doen, de stroom was namelijk uitgevallen. Dit gebeurt een paar keer per week, omdat de elektriciteit verdeelt moet worden over meerdere dorpen. Iedereen tegelijk van stroom voorzien is te duur, dus trekt de regering om en om de stekker van een dorpje eruit.
We hadden vandaag een toetje, cake, waarvan we er 3 gekocht hadden. Op z'n Nederlands, een voor ieder, dachten wij. Patrick en de verkoper keken ons al wat raar aan en toen we het zakje met de cakejes kregen, zeiden we nog tegen elkaar: 'Wow wat een zware cake, ze lijken wel massief!'. Het zal wel, dachten wij. Later hebben we hier de rest van de avond te slappe lach om gehad. Het was veel te veel, de bedoeling is dat je eentje met meerdere mensen deelt. Voorbeeldje domme toeristen, haha.
Na het eten is de buurjongen, de 16-jarige Christoffer, op bezoek gekomen. We hebben geprobeerd wat meer van elkaars taal te leren, hij Nederlands, wij Chichewa. Dit was grappig!
De volgende dag was het 6 juli; 'Independance Day' in Malawi. Dit is een nationale feestdag waarop iedereen vrij is. Wij hebben dan ook die dag niet op ons project geweest. We hadden gehoord dat er savonds een soort show/optreden zou zijn. We hebben Patrick en Baxter gevraagd of ze het leuk vonden om daar met ons naartoe te gaan. Dit vonden ze helemaal geweldig, zelf waren ze hier nog nooit geweest en er zouden bekende Malawiaanse artiesten optreden. Eerst zijn we met de taxi naar het centrum van ons stadje, Zomba, gereden om wat boodschapjes te doen. Omdat we allemaal geen zin hadden om op deze feestelijke dag te koken, zijn we uit eten geweest bij 'Domino', een lokale bar waar ze onder andere pizza verkopen. Een leuke plek met een enorme tuin, waar ook vaak bruiloften gehouden worden. Na het eten konden we bijna het restaurant niet uit komen, er was een hele opmars van fanfare, militairen met geweren en mensen verkleed als politie gaande. Ze liepen allemaal richting een groot voetbalveld waar hordes mensen langs de kant stonden te kijken naar een speech en militairen die op het voetbalveld oefeningen deden. Precisie nemen ze hier ook niet zo nauw, waar militairen in Nederland heel strak bewegen, gaat het hier allemaal ongeveer gelijk. 'Ongeveer' is sowieso een woord wat de Afrikaanse, Malawiaanse cultuur mooi omschrijft. Niks komt echt nauw of is heel goed georganiseerd.
We hebben hier even staan kijken en zijn daarna net een taxi teruggegaan naar ons huisje. Hier hebben we even snel opgefrist en omgekleed, waarna we met de taxi richting 'My Place' waar savonds de show zou zijn gereden. Toen we hier aankwamen, was er niks te beleven. Zaten we wel goed? Ja bleek, maar we waren gewoon veel te vroeg. We waren er om 18:00, maar het voorprogramma zou pas om 20:00 beginnen. Er was al wat onduidelijkheid over de tijd, maar Baxter en Patrick dachten dat 18:00 ongeveer zou moeten kloppen. De logica is hier echt zo onlogisch, niemand die dat dan even nacheckt, opzoekt of vraagt van te voren als je het niet weet. Maargoed, nadat we na even gewacht te hebben alvast naar binnen mochten hebben we de hele opbouw van het podium gezien, ook hebben we de artiest binnen zien komen in een dikke Landrover. Op z'n Malawiaans, het hoeft allemaal niet snel, of op tijd. De muziek was voornamelijk Reggae. We zijn tot eer uurtje of tien gebleven. Eigenlijk begon het pas toen we weggingen; de live optredens waren net begonnen en het werd drukker. Onze Malawiaanse vrienden baalden van zichzelf dat ze de tijd helemaal verkeerd hadden ingeschat, en wilden eigenlijk nog blijven, maar wij hadden het na vier uurtjes daar zijn wel gezien. Met een taxi zijn we toen naar huis gegaan, te vroeg eigenlijk. De volgende ochtend bleek dat ze nadat wij thuis kwamen, nog terug gegaan zijn.
Vrijdagochtend hadden we een evaluatiemeeting in de Office. Alle LIYO members die we door de week heen ontmoet hadden, waren daarbij aanwezig. Er werd geopend met het Malawiaanse volkslied. Vervolgens werd besproken wat we deze week gedaan hebben, en wat ons volgende week te wachten staat. Deze week stond vooral in het teken van alles een beetje bekijken, maar nog niet echt iets blijvends bijdragen. Volgende week gaan we echt aan de slag met iets blijvends! En als afsluiting van de meeting, zongen we met z'n allen het Nederlandse volkslied.
Smiddags zijn we met ons ingepakte weekend-rugzakje op pad gegaan naar Liwonde National Park, een rit van 1,5 uur. De taxi konden we delen met een Zwitsers stel die we toevallig tegenkwamen en de zelfde kant uit moesten. Scheelt weer in prijs!
Aangekomen deed de sfeer me meteen weer denken aan de National Parken in Zuid-Afrika, Namibië en Botswana. Heel relaxt, alles van hout en met rieten daken; echt Afrikaans. We kregen een kleine rondleiding langs het barretje, de eettafels, douches, en uiteraard onze slaapplek. We slapen in een Dorm, ofwel met meerdere mensen in een ruimte. Een heel schattig hutje, met rieten muur en dak en binnenin een stuk of 12 bedden, met Afrikaans beddengoed en om elk bed een klamboe.
Na de rondleiding hebben we vanuit een soort hoge uitkijktoren over het Park naar de prachtige zonsondergang gekeken. De feloranje kleur van de zon die langzaam achter de Baobabbomen verdwijnt geeft je het echte Afrika gevoel!
Na zonsondergang ben ik lekker gaan douchen in de openluchtdouche met alleen een stenen muur eromheen. Heerlijk, na 5 dagen niet te kunnen douchen!!!
Savonds hebben we lekker gegeten en wat gekletst met de andere gasten op het kamp. En op tijd naar bed, morgen vroeg uit de veren voor de Safari!!!
Zaterdagochtend ging de wekker al om 5:30. Om 6:00 zouden we vertrekken op een jeepsafari. Nu bleek dat we ons met teveel op gegeven hadden, dus moesten er een paar naar de middag. Hier zaten wij bij. Smorgens hebben wij in plaats van de jeep, om 8:00 een bootsafari gedaan. Over de rivier hebben we 3 uur langs de oevers van het Park gevaren. Al vrij snel vaarden we langs een kudde van wel 40 Olifanten die kwamen eten en drinken langs de rivier. We konden zo dichtbij komen, dat we op een geven moment maar 5 meter van ze af stonden. Gaaf, of niet?!
Later kwamen er ook nog nijlpaarden, enorme krokodillen en vele tropische vogels tegen. Een geslaagde safari!
Terug in het kamp hebben we geluncht, en heb ik op de uitkijktoren nog wat armbandjes zitten knopen. Al vrij snel zijn we daarna op 'Gamedrive Safari', ofwel met een echte Safariauto, door het park gaan touren. Wederom 3 uur lang. Al aan het begin van de rit, reden we langs drie olifanten. Wel 10 minuten hebben we van dichtbij staan kijken naar hoe ze hele takken van bomen afrukten en in hun enorme mond stopten. Na 10 minuten moesten we, gedwongen door de olifanten, weg. Met flapperende oren kwamen ze naar de auto toe om duidelijk te maken dat we nu wel genoeg foto's van ze gemaakt hadden.
Gedurende de rest van de rit hebben we vooral veel antilopen gezien, waaronder een overstekende kudde Impala's. Ook zijn we veel gekleurde vogels en bijzondere bomen tegengekomen. Onder het genot van een drankje in de jeep, hebben we de zon over het uitgestrekte landschap zien zakken. Wat een fantastisch beeld, met silhouetten van dieren aan de horizon! De omgeving was zo indrukwekkend, dat zelfs onze chauffeur er af en toe door afgeleid was, zelfs zo dat hij een keer de auto iets te veel naar rechts liet rijden waardoor we met de linkerwielen in de riggel van het schuin aflopende pad belanden. Degenen die helemaal links zaten, hingen bijna op de grond, en de mensen die rechts zaten, waaronder ikzelf, gleden naar links tegen je buurman/vrouw aan. Het leek bijna alsof de auto het evenwicht zou verliezen en op z'n kant zou belanden. Gelukkig ging het goed, en na een paar keer goed gas geven kwamen we de riggel weer uit en kon iedereen er wel om lachen!
Nadat de zon achter de horizon verdwenen was, zat onze safari erop en vertrokken er terug naar het kamp. Ondanks dat we de cheeta's niet gezien hebben, hebben er geluk gehad met de dieren de we onderweg wel gezien hebben!
Savonds hebben we van een heerlijk buffet gegeten, waarna we met z'n allen in het pikkedonker naar het uitkijkplateau gelopen zijn. Er waren dichtbij olifanten gespot. Ons kamp ligt in het park, maar is niet omheind. In principe kunnen de dieren hier dus komen. Om wel wat veiligheid te kunnen garanderen, lopen er bewakers rond. En van die bewakers had dus olifanten gespot! We hebben ze uiteindelijk niet kunnen zien, maar wel in de bosjes horen ritselen!
Door het vroege opstaan en het vroeg donker worden, raak je hier in een ruimte dat je ook veel vroeger naar bed gaat. Zo gingen we gisteren rond 21:00 tandenpoetsen. Ik ging nog even naar de wc, en had mijn tandenborstel buiten naast de wasbak laten liggen. Toen ik terug kwam, was hij weg... hè???? Nou stonden er kort daarvoor ook 3 Engelsen bij de wasbak. Vermoedelijk hadden zij hem per ongeluk meegenomen. Omdat ik geen reserve tandenborstel bij heb, ben ik samen met Sanne in het donker, met onze hoofdlampjes op, door het kamp op zoek gegaan naar de verdwenen tandenborstel. Uiteindelijk vonden we de juiste mensen, en die hadden hem inderdaad per ongeluk meegenomen! We moesten met z'n allen wel lachen om dit nachtelijke avontuur van de verdwenen tandenborstel!
Vandaag is een dagje relaxen in het kamp. Vanmiddag vertrekken we met de taxi terug naar het centrale hostel, waar we vorige week ook aangekomen waren. Hier ontmoeten we vanavond een nieuwere vrijwilligster die vanaf volgende week op het ons project zit. En daarna gaan we weer terug naar ons basic vrijwilligershuisje, morgen weer fris en fruitig zijn voor een nieuwe week werken!
Aankomst op project
Wow! Twee indrukwekkende eerste dagen gehad hier in Malawi!
Gisterenochtend hebben we in ons hostel, Pakachere, eerst een introductie gehad van de regiocoordinator van Be More waren we naar ons project vertrokken zijn. Het project heet LIYO, wat staat voor Likhubula Youth Organasation. We slapen in een schattig vrijwilligershuisje met een keukentje die bestaat uit een houten tafeltje en een paar teiltjes, en zonder wc of stromend water. Een waterputen de wc zijn een klein stukje buiten het huisje te vinden en deel je met meerdere huisjes in de community. En Ohja, de douche is een donker hokje zonder licht en met enkel een teiltje water, creatief douchen dus haha! In ons huisje woon ik samen met mijn medevrijwilligster Sanne en onze huisvader Patrick. Met hem doen we de boodschappen op de lokale markt, waarmee hij vervolgens voor ons gaat koken! Pas 20 jaar, maar een top kok!
Na aankomst in ons huisje hebben we onze projectleider, William ontmoet en Baxter, een lokale jongen die werkt voor LIYO. Samen met Baxter en Patrick zijn we naar de markt gegaan om inkopen te doen. En een markt hier wil voornamelijk zeggen: een soort houten constructie die dakjes vormt met op d grond een zeiltje met de producten die ze verkopen, zoals groenten, fruit en enorme stapels kleding. Een stukje zijn we met een taxi meegereden naar de wat grotere stad in de buurt, Zomba. Hier is een supermarktje. Ook hebben we hier de traditionele Afrikaanse rokken gekocht. Vrouwen in broeken zie je hier nauwelijks. Eenmaal terug hebben we de boodschappen in ons huisje afgezet en zijn we samen met Patrick en Baxter via kleine paadjes naar 'Kids Corner', een soort open plek midden tussen de kleine huisjes, waar kinderen spelen, gelopen. Op de meest simpele manier en met de makkelijkste benodigdheden als afgebroken stokken hebben en een hoop leuke spelletjes met de kinderen gespeeld. Je bent zelf natuurlijk ook erg interessant voor ze, de meeste komen naar je toe om hallo, 'Bhobho' in de lokale taal, te zeggen, je een high five te geven of om te spelen. Als je een foto van ze maakt willen ze poseren en ze vinden het geweldig om zichzelf daarna op de foto te zien. Indrukwekkend hoe leuk en goed de wat oudere jongens, Patrick en Baxter van 20 en 21 zo begaan zijn met de kleine kinderen en dolenthousiast spelletjes met ze spelen. Na een lekke spelletjesmiddag lopen we terug naar ons huisje. Onderweg leer ik Baxter bokspringen en komen we een kleine afgrond teen waar we met z'n allen een keer vanaf springen. Elke keer zoveel fun met eigenlijk niks! Je kan zeggen dat het hier arm is, en dat is het natuurlijk ook. Kinderen lopen bijvoorbeeld in versleten en vieze kleren, huizen zijn vervallen en gebouwd van simpele materialen en er staan geen tafels of stoelen in de scholen, maar tegelijk hebben ze hier de grootste lol met bijna niks, dat is toch mooi?!
Terug bij ons huisje, relaxen we wat. Niet lang duurt het voordat er een clubje nieuwsgierige kids voor onze deur stond. We hebben buiten een potje met z'n gekaart, selfies gemaakt met de selfiestick en Nederlandse tijdschriften doorgelezen. Plezier dat ze hadden! Terwijl wij aan het spelen waren met de kinderen, en ik met Baxter een cursusje lokale taal leren deed, had Patrick ondertussen het avondeten klaar. Met de eerste gekochte ingedrienten, had hij een super lekkere maaltijd voor ons gekookt! Na het eten afwassen kan niet in het huisje, dat doen we bij het kleine kraantje bij de waterput. Het afvalwater stroomt overigens gewoon over de grond weg. Een riolering kennen ze hier niet, de wc is ook gewoon een gat in de grond...
Na het eten was het al goed donker geworden. Het is hier al vroeg donker, maar dan ook echt pikkedonker. Er is geen verlichting in de 'straten' of rondom de huisjes, dus je ziet werkelijk niks meer.
We waren moe van de eerste dag vol indrukken, dus besloten we vroeg te gaan slapen. En terwijl wij slapen wordt ons huisje buiten bewaakt door een oud mannetje, voor een veiliger gevoel.
Thanks Malawi voor deze top eerste dag gisteren! En aangezien dit al een behoorlijk lang verhaal geworden is, schrijf ik jullie morgen over de avonturen van vandaag ;)
Eerste dag van een nieuw avontuur!
Zooooooo ik zeg laat een nieuw avontuur maar weer beginnen! Dit keer neem ik jullie mee door Zuid-Oost Afrika!
Met als eerste bestemming Malawi. Het wordt ook wel het 'warme hart van Afrika' genoemd, maar is tegelijk ook een van de armste landen in Afrika. De komende drie weken zal ik als vrijwilliger de handen uit de mouw steken om een steentje bij te kunnen dragen aan het verbeteren van de leefomstandigheden hier!
Om er te komen, heb ik al wel een hele reis achter de rug. Gisteren middag van Schiphol vertrokken naar Nairobi, Kenia voor een overstap van maar liefst 14 uur.... Een lange tijd om in je eentje op een vliegveld rond te dwalen kan ik je zeggen... wel kreeg ik al vrij snel gezelschap van een nieuwsgierige man uit Nigeria bij het oplossen van mijn boek vol met hersenkrakers die ik thuis nog ergens achter in m'n kast vond. Via nog een overstap in de hoofdstad van Malawi, Lilongwe, kwam ik na ruim 30 uur reizen dan eindelijk aan op het vliegveld van m'n eindbestemming; Blantyre, gelegen in het zuiden van Malawi. Echt het kleinste, schattigste en meest Afrikaanse vliegveldje wat ik tot dusver heb gezien. We waren dan ook het enige vliegtuig die op het terrein bekennen was. In het vliegveld was er nog net een mini bagagebandje waar alle koffers duizenden rondjes op maakten voor je zelf tijd had om hem eraf te halen. Een vliegveld mannetje bemoeide zich met de duizelig geworden koffers, en gooiden ze op een hoopje op de grond. Daar mocht je je koffer uit vissen. Succes!
Met een 1,5 uur durende taxi rit dwars door het chaotische Malawiaanse leven en het Afrikaanser landschap kwam ik uiteindelijk aan bij m'n backpackershostel. Hier ontmoette ik vrijwel meteen m'n medevrijwilligerster, gezellig!
Nog even een lokale simkaart geïnstalleerd, wat gegeten en gekletst! Na al 36 uur aan een stuk door wakker te zijn nu lekker uitrusten, en morgen op naar het project!!!! :)
Dag 57: De allerlaatste dag!
De alleraller laatste dag! Deze heb ik in mn eentje doorgebracht. Het is maandag, de rest is weer terug aan het werk op de verschillende projecten. Met m'n lonely planet kaartje ben ik de straat opgegaan, op weg naar de Golden Mount. Gisteren kreeg ik van die Franse de tip om hier heen te gaan, dus dat was mooi iets voor vandaag!!! En het was ook echt de moeite waard!! Via een trappenwokkel langs vele Boeddha's en grote Ghongs loop je naar de hooggelegen tempel vanwaaruit je 360 graden uitzicht hebt over Bangkok! Je kon echt de hele stad zien, gaaf!! Een mooi eindpunt van een onvergetelijke reis! On top of the world!
Hierma heb ik nog wat door de straten van Bangkok gestruind, alleen. Dat was wel even anders, van een super gezellige groep naar weer even helemaal in je uppie. Wel leuk! Ik moest op tijd weer terug in het hostel zijn om m'n tas in te pakken en de shuttle naar het vliegveld. Zo, deze chauffeur kon echt op z'n Aziatisch scheuren! Bij verschillende andere hostels pikten we meerdere backpackers op die richting vliegveld moesten, waar we al slingerend en toeterend aankwamen. Maar je kan niet zeggen dat het niet snel was haha!
En toen zat ik op Bangkok Airport... Nog twee vluchten verwijderd van Nederland. Shit, ik wil nog niet naar huis...
Maargoed, terwijl ik dit typ zit ik inmiddels op het vliegveld van Doha in Qatar. 7 uur wachten en dan heb ik mijn vlucht naar Amsterdam.
Morgen zal ik dan ook na 8,5 weken nog een laatste keer bloggen met een terugblik op deze reis, ik hoop dat jullie het leuk vonden mijn avonturen te lezen! De tijd is voorbij gevlogen, ik kan jullie in ieder geval al verklappen; ik heb echt een fantastische en onvergetelijke tijd gehad met een hoop nieuwe ervaringen en vrienden. Echt, pak allemaal een keer je rugzak op en ga, het is ONWIJS TOF!
Tot morgen Nederland!
Dag 56: Dwalen door Bangkok!
Gisterenmorgen werden we wakker in ons hostel na een korte, gebroken nacht. We lagen er zelfs niet vroeg in, maar na ons kwamen een voor een tot een uur of 6:30 al onze kamergenoten binnenlopen. En dat ging natuurlijk niet gewoon rustig, nee er werd van alles omgestootten, er stuiterde iets van een flesjes ofzo over de vloer en weet ik wat er nog meer allemaal gesjouwd werd haha. Naja goed, na een typisch Aziatisch ontbijtje in het hostel bestaande uit toast met jam (komt na twee maanden ook echt m'n neus uit moet ik zeggen haha) ben ik samen met Femke met ons lonely planet kaartje van Bangkok de straat op gegaan. Het andere deel van de groep had het iets bonter gemaakt en lag nog op bed. Met de lunch zouden we elkaar nog een laatste keer meeten voordat iedereen uit elkaar gaat. Vanuit ons hostel zijn we naar het Grand Palace gelopen. Onderweg hebben we geshopt in de vele leuke kraampjes en winkeltjes in de straatjes hier. Ook kwamen we ineens terecht in een hele happening voor de koning. We hadden eerst geen idee waar we in liepen, maar ineens moesten we door ons paspoort laten zien en door politiepoortjes. Vervlogens kwamen we uit in een enorme mensenmassa, allemaal in het zwart gekleed. En echt overal lintjes, bloemen en posters van de koning. In heel lange rijen, als in een kerk, zaten mensen op stoeltjes. Omdat we toch wel heel nieuwsgierig werden waar we nou in beland waren, besloten we aan een politieagent te vragen wat er aan de hand was. Hij vertelde ons toen dat er een ceremonie bezig is voor de begrafenis van de koning! Liepen wij dan als twee toeristen in onze felle kleding tussen... Het was gisteren dus een speciale dag hier in Bangkok. Weer wat meegemaakt! Het Gand palace lag midden in dit 'evenement', we hebben hem van de buitenkant gezien maar konden er niet in omdat we niet de juiste kleding aan hadden. Toen zijn we doorgelopen naar China town waar we in een marktgebied uitkwamen zoals je die nog nooit gezien hebt. In hele nauwe steegjes krieoelt het van de mensen en overal waar je kijkt zijn kraampjes met meuk te koop. Wow, als je claustrofobisch bent zo ik je dit niet aanraden, maar het is wel lachen om te zien! Je verdwaalt er letterlijk tussen de mensen. Na een halfuurtje hadden we dit dan ook wel gezien en zijn we met de TukTuk naar Khao San Road teruggereden. Dat was wel even het echte Azië gevoel, scheuren in een tuktuk door Bangkok!
Op Khao San Road hebben we heerlijk een terrasje gepakt en geprobeerd de anderen te bereiken voor de lunch. Echter kregen we uren geen gehoor, dus hebben we uiteindelijk maar met zn tweeën geluncht, en nog wat geshopt in de straten waarna we weer terug naar ons hostel gegaan zijn. Hier kregen we pas het bericht binnen dat de anderen al op hun terugweg naar het vrijwilligerskamp waren. De avond ervoor is een van de jongens beroofd van zijn telefoon, paspoort, geld en creditcard, dus de stemming zat er niet echt meer in. Shiiit, hij was gisterenavond ook ineens weg en dat vond ik al raar. Ik heb toen een klein rondje gelopen om hem te zoeken, maar kon hem niet vinden. Had ik maar beter op m'n gevoel af gegaan en beter gezocht... Het afscheid liep dus een beetje anders dan gedacht. Femke is savonds vertrokken naar een ander hotel. Ik regelde nog even snel dat ik vannacht wel op de vrouwenkamer kon slapen. En toen was ik weer echt alleen! Of naja dat gevoel duurde niet lang, terwijl ik nog even buiten op het terras van het hostel zat, had ik al meteen weer te kletsen met een Franse jongen die mij nog een leuke tip gaf om morgen (vandaag dus) op mijn laatste dag te doen.
Bij een rijdend kraampje verderop in de straat heb ik later op de avond heerlijke noodles gegeten om daarna een rustig avondje te hebben. Veel gelopen en gedaan gisteren en vandaag!
