Zoooo ik heb weer een aantal indrukwekkende dagen bij de werken! Vanuit een relaxte, gedeelde en echt Afrikaanse hut in Liwonde National Park vertel ik jullie m'n ervaringen van deze eerste week.

Dinsdagochtend is het project echt begonnen. Sochtends vroeg zijn we naar een kleuterschooltje, gelegen naast de office van Liyo, gelopen. Dit is een wandeling van 25 minuten die we 2 tot 4 keer per dag lopen. Over het rode zand, langs de bergen en tussen fietsers, voetgangers die van alles op hun hoofden meesjouwen en her en der een auto. De meeste auto die hier te vinden zijn, zouden in Nederland al lang afgekeurd zijn, maar daar doen ze hier niet zo moeilijk over. Eenmaal bij het schooltje aangekomen, hebben we twee leraressen ontmoet en terwijl de kinderen nog buiten aan het spelen waren mochten wij in het klaslokaal kijken. Niet te vergelijken met klaslokalen in Nederland. Kinderen zitten op een groot zeil op de grond, tafels en stoelen zijn er niet. Er staat nog net een vol gekliederd schoolbord in het lokaal, maar schriften of boeken hebben de kids ook niet. De muren worden wel goed gebruikt. De dagen van de week, cijfers, vormen en kleuren staan erop geverfd met de Engelse woorden eronder. Op deze manier leren de kinderen hier wat woordjes Engels. En de rest gaat allemaal via spraak en dansjes met Engelse woorden erin. Sanne en ik mochten ook de kinderen wat Engels proberen te leren via een dansje. We werden hiermee een beetje overvallen, maar bedachten om 'hoofd, schouders, knie en teen' in het Engels met ze te doen.

In de pauze hebben we met ze buiten gespeeld. Voor de school is een piepklein speeltuintje gebouwd met een schommel, soort draaimolen, een wip en een glijbaantje. Een lol dat ze hebben als je met ze speelt!

Na het spelen wilden we weer aan de terugreis naar ons huisje beginnen. Toevallig kwam er net een grote truck volgeladen met zand langs rijden. Die hebben onze 'Malawiaanse vrienden' Baxter en Patrick aangehouden, en vervolgens mochten we achterin de laadbak, zittend op het zand meeliften tot aan ons huisje. We mochten elkaar wel goed vasthouden, want het was een hoop gehobbel over de ongelijke wegen, maar we hebben we gelachen!

Voor lunch had onze huisvader, Patrick, een lokaal gerecht gemaakt. Sima heet het. Het is een soort alternatief voor rijst of pasta, bestaande uit bloem en water. Dit wordt gekookt en vervolgens eet je het met groentes, saus en eventueel vlees. Simpel en lekker!

Na de lunch zijn we weer teruggelopen naar het schooltje waar we eerder die dag waren. Dit keer niet om les te geven, maar om met wat oudere kids sport activiteiten te doen. Voor de school ligt namelijk een voetbalveldje en een volleybalveldje. Op een natuurlijke manier, dat wel. Gras of zand is zoals in Nederland is er niet aangelegd.

Ik heb voornamelijk meegedaan met het volleybal. Dit was erg leuk! Samen met dolenthousiaste kids, in het mooie Afrikaanse landschap en met als uitzicht een ondergaande zon een potje sporten. Geweldig. Kinderen maken ook maar al te graag een praatje met je. Intussen kan ik in de lokale taal, Chichewa, vragen hoe het met ze gaat, en zij kunnen in het Engels vragen naar je naam. Mijn naam is wat moeilijk uit te spreken voor ze, en vaak vice versa trouwens!! Alhoewel er af en toe een opvallende naam tussen zit. Zo hebben kinderen hier ook namen als: 'Gift', 'Innocent', 'Shakira', maar bijvoorbeeld ook 'Problem' of 'Mistake' hoor je voorbij komen. Dit kind was dan vermoedelijk een foutje van de ouders, en dat laten ze gerust in de naam terugkomen....

Zodra het begon te schemeren, zin we terug gaan lopen naar ons huisje. Het is hier al vroeg donker, en als het eenmal donker is, dan zie je ook echt geen hand meer voor ogen. Straatverlichting kennen ze hier niet...

Op de terugweg heeft Baxter onderweg een soort lange suikerstokken gekocht. Niet uit de fabriek, maar die groeien hier op het land. Ze zijn eruit als een soort bamboetakken, en iedereen hier loopt erop te knagen. Wij vroegen ons al af wat het was, en bij deze kregen we het te proberen. We hebben enorm gelachen, wij voelden ons net dieren en zij konden lachen om hoe wij ze aan het opeten waren.

Eenmaal terug heb ik samen met Baxter aardappels geschild waar we vervolgens zelf frietjes van gemaakt hebben. Hij zou vanavond met ons mee eten, gezellig! Ze waren heerlijk! Na het eten hebben we een gezellig kaartavond gehad waarin we veel gelachen hebben! Reactievermogen bij de Malawianen is soms ver te zoeken, haha.

Woensdagochtend weer vroeg uit de veren. Na een ontbijtje, wat elke dag uit droog brood met chocopasta bestaat, zijn we naar de nog armere 'achterwijken' van ons plaatsje gelopen om daar huizen met weeskinderen te bezoeken. In deze buurt is geen elektriciteit en de huizen zien er zelfgebouwd en zeer eenvoudig uit.

Als eerste zijn we langs een oma gegaan die samen met haar 9-jarige kleinzoon woont. Dit jongetje is wees; zijn moeder is overleden en zijn vader heeft hem achtergelaten. Zijn oma zorgt nu voor hem, maar die heeft geen geld om kleren, schoolspullen of iets om mee te spelen te kopen. Het jongetje loopt dat ook in een setje totaal versleten kleding, verveelt zich en kan niet naar school. Schrijnend om te horen en te zien. Aan de oma hebben we gevraagd hoe we iets kunnen betekenen. Het allerliefste zou ze het jongetje een setje fatsoenlijke kleren geven. Volgende week komen we terug, hopelijk kunnen er ergens op de markt goedkoop wat kleren kopen en meenemen.

We zijn langs nog twee andere huisjes met weeskinderen geweest, die geen geld hebben. Ook hier hebben we gevraagd hoe we kunnen helpen.

Smiddags zijn we samen met Baxter naar de lokale Primary School gegaan. Hier hebben we eerst bij de directeur in z'n kamertje gezeten. Een echte karikatuur die man, continu met opgetrokken en gefronst gezicht, en strak in het pak. Zijn Winnie The Pooh stropdas maakte het plaatje helemaal af.

Even later mochten we bij een les 'Life Skills', gegeven als een soort gastcollege door Baxter, meekijken. En stel het je weer niet voor zoals in Nederland. In een klas zitten rond de 150 kinderen. Allemaal zitten ze op de grond, en met verschillende leeftijden door elkaar. Baxter is goed met kinderen, dus het was leuk om te zien hoe hij de kinderen meekreeg in zijn les over HIV. Al hoe wel er hier en daar wel een paar kids opstonden en de klas verlieten. Dat kan hier blijkbaar gewoon.

Als afsluiting van deze middag op de school mochten we in het hokje van de directeur de lunch die de kinderen elke dag op school krijgen, proeven. Het ziet eruit als een soort dikke babypap, en is als je het mij vraagt echt niet te eten. Zowel Sanne als ik hebben elke drie happen op en daarna de directeur vriendelijk bedankt. Het smaakt naar een soort verbrand hout, ofzo.

Terug bij de LIYO Office, zouden we eigenlijk een 'Youth Meeting' hebben met wat oudere kinderen. Deze kwamen echter niet opdagen, dus werd het gecancelled. Echt afspraken maken en op tijd komen kennen ze hier niet echt. Kinderen komen gerust een half uur te laat in de les, en niemand die daar naar omkijkt. In plaats van de meeting hebben er toen bij het sportveldje naast de Office gespeeld met kleinere kinderen, die net uit de naastgelegen school kwamen. Touwtje springen, touwtje trekken, Limbo dansen, van alles wordt er verzonnen met slechts een touw ter beschikking. Ze hebben echt weinig nodig om veel lol te hebben, mooi toch?

Ik heb voornamelijk langs de kant gezeten met een schattig meisje wat bij mij op schoot zat en er niet meer vanaf wilde komen. Een behoorlijk percentage van de kinderen hier krijgen thuis geen aandacht, zijn misbruikt of verkracht en vinden het geweldig om even lekker op schoot zitten of iets dergelijks.

Na onze wandeling terug naar ons huisje, zijn we nog even langs de markt gegaan om de ingrediënten voor her avondeten te kopen. Het koken en eten hebben we vervolgens in het pikkedonker moeten doen, de stroom was namelijk uitgevallen. Dit gebeurt een paar keer per week, omdat de elektriciteit verdeelt moet worden over meerdere dorpen. Iedereen tegelijk van stroom voorzien is te duur, dus trekt de regering om en om de stekker van een dorpje eruit.

We hadden vandaag een toetje, cake, waarvan we er 3 gekocht hadden. Op z'n Nederlands, een voor ieder, dachten wij. Patrick en de verkoper keken ons al wat raar aan en toen we het zakje met de cakejes kregen, zeiden we nog tegen elkaar: 'Wow wat een zware cake, ze lijken wel massief!'. Het zal wel, dachten wij. Later hebben we hier de rest van de avond te slappe lach om gehad. Het was veel te veel, de bedoeling is dat je eentje met meerdere mensen deelt. Voorbeeldje domme toeristen, haha.

Na het eten is de buurjongen, de 16-jarige Christoffer, op bezoek gekomen. We hebben geprobeerd wat meer van elkaars taal te leren, hij Nederlands, wij Chichewa. Dit was grappig!

De volgende dag was het 6 juli; 'Independance Day' in Malawi. Dit is een nationale feestdag waarop iedereen vrij is. Wij hebben dan ook die dag niet op ons project geweest. We hadden gehoord dat er savonds een soort show/optreden zou zijn. We hebben Patrick en Baxter gevraagd of ze het leuk vonden om daar met ons naartoe te gaan. Dit vonden ze helemaal geweldig, zelf waren ze hier nog nooit geweest en er zouden bekende Malawiaanse artiesten optreden. Eerst zijn we met de taxi naar het centrum van ons stadje, Zomba, gereden om wat boodschapjes te doen. Omdat we allemaal geen zin hadden om op deze feestelijke dag te koken, zijn we uit eten geweest bij 'Domino', een lokale bar waar ze onder andere pizza verkopen. Een leuke plek met een enorme tuin, waar ook vaak bruiloften gehouden worden. Na het eten konden we bijna het restaurant niet uit komen, er was een hele opmars van fanfare, militairen met geweren en mensen verkleed als politie gaande. Ze liepen allemaal richting een groot voetbalveld waar hordes mensen langs de kant stonden te kijken naar een speech en militairen die op het voetbalveld oefeningen deden. Precisie nemen ze hier ook niet zo nauw, waar militairen in Nederland heel strak bewegen, gaat het hier allemaal ongeveer gelijk. 'Ongeveer' is sowieso een woord wat de Afrikaanse, Malawiaanse cultuur mooi omschrijft. Niks komt echt nauw of is heel goed georganiseerd.

We hebben hier even staan kijken en zijn daarna net een taxi teruggegaan naar ons huisje. Hier hebben we even snel opgefrist en omgekleed, waarna we met de taxi richting 'My Place' waar savonds de show zou zijn gereden. Toen we hier aankwamen, was er niks te beleven. Zaten we wel goed? Ja bleek, maar we waren gewoon veel te vroeg. We waren er om 18:00, maar het voorprogramma zou pas om 20:00 beginnen. Er was al wat onduidelijkheid over de tijd, maar Baxter en Patrick dachten dat 18:00 ongeveer zou moeten kloppen. De logica is hier echt zo onlogisch, niemand die dat dan even nacheckt, opzoekt of vraagt van te voren als je het niet weet. Maargoed, nadat we na even gewacht te hebben alvast naar binnen mochten hebben we de hele opbouw van het podium gezien, ook hebben we de artiest binnen zien komen in een dikke Landrover. Op z'n Malawiaans, het hoeft allemaal niet snel, of op tijd. De muziek was voornamelijk Reggae. We zijn tot eer uurtje of tien gebleven. Eigenlijk begon het pas toen we weggingen; de live optredens waren net begonnen en het werd drukker. Onze Malawiaanse vrienden baalden van zichzelf dat ze de tijd helemaal verkeerd hadden ingeschat, en wilden eigenlijk nog blijven, maar wij hadden het na vier uurtjes daar zijn wel gezien. Met een taxi zijn we toen naar huis gegaan, te vroeg eigenlijk. De volgende ochtend bleek dat ze nadat wij thuis kwamen, nog terug gegaan zijn.

Vrijdagochtend hadden we een evaluatiemeeting in de Office. Alle LIYO members die we door de week heen ontmoet hadden, waren daarbij aanwezig. Er werd geopend met het Malawiaanse volkslied. Vervolgens werd besproken wat we deze week gedaan hebben, en wat ons volgende week te wachten staat. Deze week stond vooral in het teken van alles een beetje bekijken, maar nog niet echt iets blijvends bijdragen. Volgende week gaan we echt aan de slag met iets blijvends! En als afsluiting van de meeting, zongen we met z'n allen het Nederlandse volkslied.

Smiddags zijn we met ons ingepakte weekend-rugzakje op pad gegaan naar Liwonde National Park, een rit van 1,5 uur. De taxi konden we delen met een Zwitsers stel die we toevallig tegenkwamen en de zelfde kant uit moesten. Scheelt weer in prijs!

Aangekomen deed de sfeer me meteen weer denken aan de National Parken in Zuid-Afrika, Namibië en Botswana. Heel relaxt, alles van hout en met rieten daken; echt Afrikaans. We kregen een kleine rondleiding langs het barretje, de eettafels, douches, en uiteraard onze slaapplek. We slapen in een Dorm, ofwel met meerdere mensen in een ruimte. Een heel schattig hutje, met rieten muur en dak en binnenin een stuk of 12 bedden, met Afrikaans beddengoed en om elk bed een klamboe.

Na de rondleiding hebben we vanuit een soort hoge uitkijktoren over het Park naar de prachtige zonsondergang gekeken. De feloranje kleur van de zon die langzaam achter de Baobabbomen verdwijnt geeft je het echte Afrika gevoel!

Na zonsondergang ben ik lekker gaan douchen in de openluchtdouche met alleen een stenen muur eromheen. Heerlijk, na 5 dagen niet te kunnen douchen!!!

Savonds hebben we lekker gegeten en wat gekletst met de andere gasten op het kamp. En op tijd naar bed, morgen vroeg uit de veren voor de Safari!!!

Zaterdagochtend ging de wekker al om 5:30. Om 6:00 zouden we vertrekken op een jeepsafari. Nu bleek dat we ons met teveel op gegeven hadden, dus moesten er een paar naar de middag. Hier zaten wij bij. Smorgens hebben wij in plaats van de jeep, om 8:00 een bootsafari gedaan. Over de rivier hebben we 3 uur langs de oevers van het Park gevaren. Al vrij snel vaarden we langs een kudde van wel 40 Olifanten die kwamen eten en drinken langs de rivier. We konden zo dichtbij komen, dat we op een geven moment maar 5 meter van ze af stonden. Gaaf, of niet?!

Later kwamen er ook nog nijlpaarden, enorme krokodillen en vele tropische vogels tegen. Een geslaagde safari!

Terug in het kamp hebben we geluncht, en heb ik op de uitkijktoren nog wat armbandjes zitten knopen. Al vrij snel zijn we daarna op 'Gamedrive Safari', ofwel met een echte Safariauto, door het park gaan touren. Wederom 3 uur lang. Al aan het begin van de rit, reden we langs drie olifanten. Wel 10 minuten hebben we van dichtbij staan kijken naar hoe ze hele takken van bomen afrukten en in hun enorme mond stopten. Na 10 minuten moesten we, gedwongen door de olifanten, weg. Met flapperende oren kwamen ze naar de auto toe om duidelijk te maken dat we nu wel genoeg foto's van ze gemaakt hadden.

Gedurende de rest van de rit hebben we vooral veel antilopen gezien, waaronder een overstekende kudde Impala's. Ook zijn we veel gekleurde vogels en bijzondere bomen tegengekomen. Onder het genot van een drankje in de jeep, hebben we de zon over het uitgestrekte landschap zien zakken. Wat een fantastisch beeld, met silhouetten van dieren aan de horizon! De omgeving was zo indrukwekkend, dat zelfs onze chauffeur er af en toe door afgeleid was, zelfs zo dat hij een keer de auto iets te veel naar rechts liet rijden waardoor we met de linkerwielen in de riggel van het schuin aflopende pad belanden. Degenen die helemaal links zaten, hingen bijna op de grond, en de mensen die rechts zaten, waaronder ikzelf, gleden naar links tegen je buurman/vrouw aan. Het leek bijna alsof de auto het evenwicht zou verliezen en op z'n kant zou belanden. Gelukkig ging het goed, en na een paar keer goed gas geven kwamen we de riggel weer uit en kon iedereen er wel om lachen!

Nadat de zon achter de horizon verdwenen was, zat onze safari erop en vertrokken er terug naar het kamp. Ondanks dat we de cheeta's niet gezien hebben, hebben er geluk gehad met de dieren de we onderweg wel gezien hebben!

Savonds hebben we van een heerlijk buffet gegeten, waarna we met z'n allen in het pikkedonker naar het uitkijkplateau gelopen zijn. Er waren dichtbij olifanten gespot. Ons kamp ligt in het park, maar is niet omheind. In principe kunnen de dieren hier dus komen. Om wel wat veiligheid te kunnen garanderen, lopen er bewakers rond. En van die bewakers had dus olifanten gespot! We hebben ze uiteindelijk niet kunnen zien, maar wel in de bosjes horen ritselen!

Door het vroege opstaan en het vroeg donker worden, raak je hier in een ruimte dat je ook veel vroeger naar bed gaat. Zo gingen we gisteren rond 21:00 tandenpoetsen. Ik ging nog even naar de wc, en had mijn tandenborstel buiten naast de wasbak laten liggen. Toen ik terug kwam, was hij weg... hè???? Nou stonden er kort daarvoor ook 3 Engelsen bij de wasbak. Vermoedelijk hadden zij hem per ongeluk meegenomen. Omdat ik geen reserve tandenborstel bij heb, ben ik samen met Sanne in het donker, met onze hoofdlampjes op, door het kamp op zoek gegaan naar de verdwenen tandenborstel. Uiteindelijk vonden we de juiste mensen, en die hadden hem inderdaad per ongeluk meegenomen! We moesten met z'n allen wel lachen om dit nachtelijke avontuur van de verdwenen tandenborstel!

Vandaag is een dagje relaxen in het kamp. Vanmiddag vertrekken we met de taxi terug naar het centrale hostel, waar we vorige week ook aangekomen waren. Hier ontmoeten we vanavond een nieuwere vrijwilligster die vanaf volgende week op het ons project zit. En daarna gaan we weer terug naar ons basic vrijwilligershuisje, morgen weer fris en fruitig zijn voor een nieuwe week werken!