noortjegabriels.reismee.nl

Dag 9 tm 12: Klussen!

Een nieuwe frisse week!


Gisteren zijn we smorgens in twee groepen de community ingegaan om mensen die hulp nodig hebben te bezoeken. Ik ging op pad als team A met Baxter en Gift. Doordat we in twee teams gingen, konden we meerdere huizen bezoeken om zo meer informatie te verzamelen over welke hulp nodig is voor ze.

Door de bushbush liepen we naar een nieuwe buurt met elektriciteit-en waterloze huizen. Als eerste kwamen we langs bij een oud vrouwtje van 82. Edna heet ze. Ze woont in een heel klein huisje, samen met een jongere vrouw. Ze staat er slecht voor; heeft erge longproblemen en trillende handen. Ze heeft geen geld om een rit naar het ziekenhuis te betalen, en ook heeft ze geen geld om een warme trui te kopen voor in de winter en voor Snachts, en om haar zieke longen warm te houden. De hele dag zit ze buiten een beetje te zitten en kou te lijden. Ze slaapt wel binnen, maar op een bed zonder matras. Dat zouden wij al niet fijn vinden, kan je nagaan een mager, ziek en oud vrouwtje... Hier kunnen ze wel hulp gebruiken. Ons tweede adresje was bij een 17 jarige jongen die wees is en alleen woont. Hij was bezig zijn eigen huisje op te bouwen, maar die is afgelopen regenseizoen ingestort. Hij probeert het nu, helemaal alleen, weer terug op te bouwen. We hebben hem ook niet gezien, het huis is nu niet bewoonbaar dus is hij tijdelijk ingetrokken bij een vriend. Misschien kunnen we deze eenzame jongen van pas 17 jaar in de komende weken een handje helpen met zijn huis opbouwen.

Het derde adresje was ook echt schrijnend. Ik zeg trouwens wel adresje, maar huizen worden hier zelf gebouwd, waar je wil. Echt adressen zijn er dus niet. Maargoed, we gingen langs een huisje waar onder andere een 41-jarige vrouw woont. Ze is behoorlijk ziek, heeft geleden aan tuberculose, hoest veel en heeft HIV. Voor haar HIV krijgt ze gelukkig gratis medicijnen in het ziekenhuis, ook al is dit overigens geen garantie voor een lang leven. Echter de medicijnen voor haar andere klachten moet ze zelf betalen, maar daar heeft ze geen geld voor. Ze heeft niet eens geld om genoeg eten te kopen voor haar en haar huisgenoten. Ook heeft ze geen wc, de behoefte wordt in de bosjes op het land gedaan. Ooit hebben vrijwilligers een wc voor haar gebouwd, maar die is ook tijdens het regenseizoen in elkaar gezakt...

Als laatste zijn we langs een familiehuis gegaan waar oma, moeder, tante en kinderen wonen. Wederom met bijna geen geld. Het jongste kindje, Sonja van 1 jaar, is mentaal gehandicapt en bovendien doof. Voor hier een echt probleemkindje dus. Er is geen geld om haar de zorg te geven die ze nodig heeft, en ze heeft veel aandacht nodig. Haar moeder kan zich geen luiers veroorloven, dus poept en plast ze in omgewikkelde doeken. Sonja heeft in deze omstandigheden eigenlijk geen toekomst; ze komt uit een arm gezin en er is geen geld om haar te helpen of naar een speciale school te sturen. Pas 1 jaar oud, en geen toekomst. Heftig. Overigens woonde er in dat huis nog veel meer kinderen. Stuk voor stuk schatjes, maar met kapotte kleding en sommige zelfs geen schoenen. Het liefste zou je voor alle kinderen wat nieuws kopen. Misschien neem ik de volgende keer vanuit Nederland wat te kleine/oude kleren mee...

Thuis gaan we bespreken hoe we iedereen zo goed mogelijk kunnen helpen, je wilt iedereen alles geven wat ze hard nodig hebben, maar dat gaat simpelweg niet, helaas.

Na een rondje met je neus op de feiten gedrukt te worden, liepen we terug naar ons eigen huisje. Hier zou zo de nieuwe vrijwilligster, Iris, op ons project aankomen. Met z'n allen hebben we haar een korte introductie gegeven, en met z'n allen de ochtendbezoeken besproken.

Smiddags zijn we eerst even naar de markt geweest en daarna met z'n allen naar de Office gelopen. Hier hebben we gereedschap opgehaald om mee te kunnen bouwen. Verderop in de community gaan we een huisje opbouwen voor een heel oude man die altijd bewaker is geweest bij de Office van LIYO, maar dat nu niet meer kan. Hij heeft geen huis, en woont momenteel in een soort overkapping naast de Office. Als dank aan hem, wil LIYO graag een huisje voor hem bouwen. Wij hadden aangegeven dat we graag ons handen uit de mouw willen steken, dus let's do this!!!

We werden opgesplitst in 3 groepen. Vandaag konden we nog niet echt beginnen met bouwen, dus niet iedereen was daar nodig. Iris bleef achter bij de Office om met de kids daar te spelen. Sanne ging met projectleider William nog een huisbezoek doen bij een doof meisje van 11, en ik mocht mee naar de plek waar het huis moet komen. De plek is in een afgelegen, achterste deel van de community, op meer dan een half uur lopen van ons huisje. Er is geen elektriciteit meer. Op een stukje grond een paar meter van de weg zijn de mannen begonnen met het losmaken van zand. Ondertussen ben ik met de vrouwen water gaan halen bij de lokale waterput. Een waterput waarbij je het water echt letterlijk omhoog moet pompen. Nadat we onze emmers gevuld hadden, vervoerden we deze op traditionele wijze naar de bouwplaats; ja, je raad het al: met de emmer op je hoofd. Jeetje, het ziet er zooo makkelijk uit, maar je moet het eens proberen! Alleen al de balans vinden is heel moeilijk. Ik kon hem dan ook niet zonder handen op m'n hoofd houden. Daarnaast is het ook nog eens best wel zwaar, zo'n hele emmer vol water. Het scheelde dat de waterput niet heel ver van de plek waar het huisje komt lag, ik haalde het net, wel met verzuurde armen, maar ik heb het gehaald. Echte Afrika experience: check!

Het water hebben we over het losgemaakte zand heen gegooid. Vervolgens werd het gemengd tot cement. Dit gebruiken we morgen als het echte bouwen begint.

Na het maken van cement zijn we teruggegaan.

Eenmaal weer thuis hebben we pannenkoeken gebakken! We wilden de lokalen ook wat Nederlands laten proeven. Op internet hadden we en recept opgezocht en eerder deze dag de ingrediënten op de markt gescoord. Op ons vuurtje van houtskool hebben we de hele avond pannenkoeken staan bakken. En het was een succes! Iedereen vond het lekker!

Dinsdag ging de wekker al om 5:45. We hadden afgesproken al om 6:30 te vertrekken richting de bouwplaats. Vroeg in de morgen is het nog niet zo warm, en vandaag stond bakstenen sjouwen op het programma, dus dan is een beetje koelte wel lekker... Strak om 7:00 stonden we op locatie. William eist nog wel een plek waar een vervallen, oud huis staat en we de bakstenen van mogen gebruiken. Met andere woorden: gewoon even een huisje slopen en de stenen opnieuw gebruiken... Geen probleem hier. Super tof natuurlijk dat we geen stenen zelf hoefden te maken, of te kopen. Enig nadeel is dat de twee plaatsen best wel een stukje uit elkaar liggen. De stenen moeten dus best ver gesjouwd worden, met alleen een kruiwagen, wat emmers en onze eigen handen ter beschikking. Dit wordt veel op en neer lopen... We bedachten een systeem waarbij we in een treintje de afgebroken stenen van het oude huisje naar de kant van de weg, waaraan deze lag, te transporteren. Daar kon iemand anders ze dan in de kruiwagen laden. Het systeem werkte goed! Helaas heb ik er niet lang deel van uit kunnen maken en viel het hele systeem een beetje in duigen. Bij het vastpakken van een steen aan de onderkant voelde ik plots een scherpe prik aan m'n vinger die overging in een hevige tinteling. Ik was niet meer in staat stenen vast te pakken. Het rare, heftig tintelende gevoel kroop langzaam verder door m'n vinger, naar m'n hand en niet veel later begon ik het ook in mijn arm te voelen. Het verspreidde zich steeds verder. Een van de wat beter Engels sprekende jongens heeft me geprobeerd te helpen. Misschien was ik geprikt door een giftig dier of een plant. Echter was er niks aan mijn vinger te zien op de plek waar het begon. Iets eruit drukken lukte dus ook niet. De rest van de ochtend heb ik niet meer meegedaan. Het vervelende tintelende gevoel was tot boven m'n elleboog gekomen. Mijn arm bewegen, of iets optillen was niet fijn. Aangezien er niks te zien was en het uiteindelijk in mijn bovenarm stopte met verspreiden, besloot ik niet meteen naar een ziekenhuis te haasten.

Ondanks dat het gevoel de hele dag niks minder werd, ben ik smiddags wel weer mee terug gegaan naar de bouwplaats om mee stenen in en uit de kruiwagen te laden. Veel heb ik niet kunnen doen, maar ik wilde niet bij de pakken neerzitten.

Een nachtje erover en het zal wel weer beter zijn dacht ik.

Savonds kwam de buurjongen weer langs. Hij had gezien dat ik wat bezig was geweest met armbandjes knopen. Hij doet dat zelf ook, dus samen hebben we elkaar onze techniek geleerd. Leuk om ook wat andere armbandjes te kunnen maken! Die avond heb ik vooral naar zijn kunsten gekeken, want mijn arm gebruiken was nog steeds niet fijn. Alsof mijn arm heel erg slaapt en ik maar 9 vingers heb. Schiet niet op... maar het was leuk om te leren!

Woensdagochtend werd ik wakker met nog steeds dat tintelende gevoel van vinger tot arm. Als ik mijn vinger bewoog, leek het alsof hij aan een te kort draadje zat. Een heel erge spanning tot aan m'n elleboog. Toch vreemd dat deze klacht zo lang aanhoudt, dus besloot ik smiddags, nadat we smorgens verder gebouwd hebben aan het huisje (dit keer al echt metselen!), toch even langs een arts te gaan. Voor de zekerheid. In het ziekenhuis werd ik eerst naar een kamertje geleid waar allerlei waardes gemeten werden; mijn gewicht, bloeddruk en temperatuur. Zonder dat ik nog maar over m'n klacht gesproken had. Grappig. Gelukkig hierin niks raars. Hierna kwam ik pas bij een echte dokter terecht.

Ik vertelde wat er gebeurd was, en waar ik last van had. Aangezien er niks te zien is, vond hij het maar vaag. Mede omdat er niks te zien valt aan mijn huis, vermoedde hij niet dat het een steek van een dier of plant geweest is. Waarschijnlijk heb ik plotseling een te harde druk op de zenuw, die van mijn vinger tot aan m'n elleboog loopt, gekregen. Daardoor is de zenuw is beknelling/overspanning geraakt. Ik heb medicijnen meegekregen, die mogelijk helpen. In de gaten houden moet ik het wel van de arts, als het aan blijft houden moet ik terugkomen.

Toch wel wat opgelucht stond ik na een half uurtje weer buiten. In jet stadje heb ik samen met Iris, die met mij mee was gedaan, nog wat boodschapjes gedaan in het supermarktje. Met de taxi, wederom een auto die bijna uit elkaar valt, zijn we terug aangekomen in ons huisje.

Terwijl Sanne met wat mensen van LIYO, nog naar het middag programma was, hebben Iris en ik met veel lol een poging gedaan tot haren wassen. Een douche hebben we hier niet, maar wel een klein waterkraantje buiten. Hier hebben we onze kop onder gehangen, en bij elkaar haren ingezeept en uitgespoeld. Nog nooit zo provosorisch ons haar gewassen, hilarisch!!!

Savonds hebben we weer het lokale eten, Sima, gegeten en daarna zelf popcorn gemaakt. Lekkeeerrrrr! Met de buurjongen heb ik vervolgens weer armbandjes zitten maken.

Vanochtend hebben we in overleg een ochtendje 'vrij' gepland. Niet echt vrij, want we hebben wel degelijk iets nuttigs gedaan. Afgelopen maandag, en vorige week zijn we zoals ik al schreef op verschillende huisbezoeken geweest. Tijdens deze bezoeken hebben we een lijstje bijgehouden van wat die mensen het hardste nodig hebben. Dit lijstje hebben we met z'n allen bekeken en besproken. Mijn wat hulp van onze families konden we vanochtend de markt op om de basisspullen voor deze mensen te kopen. Je wilt toch iets betekenen, al is het maar klein. Uit grote schroothopen, volgens mij rechtstreeks uit de Zak van Max, hebben we verschillende setjes kleren, dekens, schoentjes en truien gevist. We kochten ook twee grote emmers om het in te doen. Het paste allemaal niet in onze rugzak, en de emmers kunnen we daarna aan LIYO geven. De emmers waarmee we steeds water halen voor het bouwen van het huis, vallen namelijk half uit elkaar. Ook kochten we nog wat stukken zeep. Na een uurtje shoppen waren we klaar en volgeladen. Met volle emmers en rugzakken besloten we terug te gaan lopen; een half uurtje deden we erover. Onderweg kwamen we, zoals overal wel trouwens, situaties tegen waar je in Nederland voor beboet of misschien zelfs wel gestraft zou worden. Brommers met een vastgebonden, levende geit achterop, een man met vier, ook levende, kippen op z'n kop in zijn hand, en vrouwen met mandjes volgepropt met kippen. Tja, niet te veel over nadenken...

Terug thuis hebben we de spulletje uitgestald, en in stapeltjes verdeeld zodat we ze volgende week kunnen rondbrengen. Ook hebben we met rijst, een plastic zakje en twee on opgeblaasde ballonnen heel veel kleine balletje gemaakt. Die kunnen we aan wat kids geven om mee te spelen!

Vanmiddag zijn we weer naar de bouwplaats van het huis gegaan. Vandaag hebben we echt gemetseld! Er beginnen al echte muren te ontstaan, die we zelf opgebouwd hebben. Zelf een huis bouwen, niet gedacht dat ik dat ooit zou doen!

Helemaal vies kwamen we rond de schemering terug. Op de terugweg heb ik met een man gesproken die ook een project in Malawi op aan het starten is, met als partner LIYO. Hij wil een database maken waar veel informatie in gestopt kan worden. Deze kunnen de lokale mensen downloaden, en vervolgens overal openen. Zo wil hij informatie en kennis uiteindelijk meer toegankelijk maken in landen als Malawi. In 5 jaar wil hij de database over heel Afrika beschikbaar hebben. Hij vroeg mij of ik het leuk vind om tijdens/na mijn studie geneeskunde af en toe wat medische informatie, die voor mensen hier relevant is, toe te voegen. Kennis online verspreiden via een toegankelijke database, interessant project!

Op het moment dat ik dit nu zit te schrijven, zijn we ondertussen zelf frietjes aan het pakken. Ze zijn bijna klaar, dus ik kap hem weer af!

Tot de volgende blog!

En Ohja, het is nog niet over, maar het gaat gelukkig al wat beter met m'n vinger & arm! :)

Reacties

Reacties

Betsie

Toch wel heftig om te moeten zien, die armoede. Je zou toch iedereen willen helpen. Lijkt me erg moeilijk om een keuze te maken.
En gelukkig slaat de medicijn aan. Succes met je vingers/arm.

Carla

Jeetje wat een ervaring! Wat een belevenissen in een week tijd.... En wat een mooie dingen doen jullie, super trots ben ik op je! En die database, mooi initiatief! Dikke zoen X

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active