Weer een aantal dagen niet geschreven... Blog schrijven moet ik hier echt tijd voor maken! De hele dag ben ik bezig, zelfs vrije tijd loopt vaak zo dat blog schrijven er niet van komt. Of de stroom is weer uitgevallen en kan ik m'n telefoon niet opladen. Naja, ik kan weer vertellen over een leuk weekend!

Vrijdagochtend hadden we weer een evaluatie van die week. Er werd onder andere besproken wat met onze gekochte spullen te doen, hoe de week ervaren werd en wat er beter kon. De projectleider pakte de LIYO members soms best hard aan. Sommige zaken lopen nog niet helemaal soepel en efficiënt naar zijn mening. Wat overigens wel klopt, maar efficiëntie en snelheid zit hier sowieso niet echt in de cultuur. Onlogische logica hebben ze hier allemaal wel.

Na weer met het Wilhelmus afgesloten te hebben, zijn we snel terug gegaan naar ons huisje. Hier hebben we allemaal een tasje met minimale bagage gepakt en in twee grotere tassen gestopt. Dit weekend gaan we hiken op de Mount Mulanje, en tijdens de tochten worden onze tassen gedragen door twee porters, dus moesten we met z'n drieën onze bagage in twee tassen proppen.

Onderweg naar Pakachere Hostel hebben we de boodschapjes voor het weekend gedaan. Bij Pakachere hebben we gewacht op de twee meiden die als vrijwilligers in het Sint Luks ziekenhuis in de buurt zitten. Terwijl we gezamenlijk lunchten, vertelden zij over hun ervaringen van de eerste week in het ziekenhuis. Hoe frustrerend het is hoe ze hier te werken gaan in een ziekenhuis en met patiënten omgaan. Niks is steriel, naalden worden uit een grabbelbak vol materialen getoverd, niks gaat volgens routine, patiënten krijgen soms dagenlang geen aandacht en er is niet genoeg materiaal en kennis om iedereen het leven zeker te zijn. Er kwamen heftige verhalen naar boven. Het overlijden van een net binnengebracht kindje, terwijl dat in Nederland totaal onnodig geweest zou zijn. Dan sta je machteloos; je weet hoe het moet maar mist hier de snelheid en materialen. Bijna ondenkbaar voor ons, maar hier de realiteit.

Na de lunch stond ons minibusje al klaar. Met z'n vijven hebben we twee uur in een bijna uit elkaar gevallen busje gezeten. Enorme barsten in de ruit, gescheurde riemen en banken die helemaal los zaten. Ach, moet kunnen hier.

Na deze niet zo heel comfortabele rit arriveerden we bij ons hostel aan de voet van de Mulanje Mountain; de hoogste berg in Malawi!

Hikers Nest heette het. Pas drie jaar geleden opgericht. Een heel schattig plekje met vrolijk gekleurde buitenmuren. We hadden twee kamers en verdeelden ons in twee hikersgroepen. Drie van ons, waaronder ikzelf, zouden een zware hike doen, en de twee meiden van het ziekenhuis, Brenda en Marinka, gingen voor de lichte hike. We dumpten onze tassen in het schattig kleine kamertje met een stapelbed en los bed en raceten vervolgens allemaal richting de douche. Weer een week niet gedoucht, je kijkt elke keer toch wel uit naar dat moment in het weekend dat het weer kan!!

De vrouw van het hostel leidde ons naar de douche in een luxe privékamer. Deze was toch vrij, en vooral lekker warm. De gedeelde douche die bij ons lag, was koud. Enigszins lullig was dat een iemand al onder de koude douche gesprongen was, tja de eerste betekent zeker hier niet altijd het beste haha.

Allemaal weer lekker schoon, hebben we in de lobby met z'n allen een drankje gedaan en wat raadspelletjes gedaan. Lachen, gieren, brullen! Ondertussen werd ons avondmaal bereid. 5 x spaghetti bolognese. Makkelijk zou je zeggen, maar ze zijn er toch meer dan een uur mee bezig, en vervolgens wordt het koud en doorgekookt geserveerd. Niet erg hoor, want we zijn het hier ondertussen we gewend. Wel vragen we onze elke keer af, wat gebeurd er toch in die tijd allemaal in de keuken? Inefficiëntie, waarschijnlijk.

Voldaan verlieten we de tafel. Mede dat moment keek en van de meiden door het raam en riep:" heeee ik zie de volle maan", waarop wij ook allemaal naar buiten keken. "Je bedoelt die ronde lamp?" , vroegen wij? Er was namelijk geen volle maan te bekennen. En jawel hoor, ze had een buitenlamp voor de maan aangezien. Wat hebben we gelachen!

De volgende dag, vroeg op. Na een stevig ontbijt zijn we om 8:00 vertrokken aan onze bergtocht. 8:22 om precies te zijn begonnen we met lopen. Het eerste stuk hebben we met z'n allen samen gelopen. Tot een bepaald punt dat de lichte hike, die alleen op en neer naar de watervallen zou gaan, afsplitste van onze hike richting de top. Nog even een groepsfoto, en we gingen allemaal met onze eigen gids verder. 6 uur omhoog lopen voor de boeg voor ons. Ik had er zin in! Al vrij snel kwamen wij ook langs de watervallen, waar we een korte pootje-baad-pauze gehouden hebben. Vervolgens begon het echte werk. 6 uur lang hebben we in de volle zon de berg beklommen. Het uitzicht was echt prachtig; overal om je heen zag je bergtoppen liggen, we liepen door verschillende landschappen en het dal verdween steeds verder weg waardoor je steeds verder over Malawi uit kon kijken. Wow! Met enkele regelmaat kwamen we tegenliggers tegen: Malawianen met een heel grote stapel hout op hun hoofd. Dit hout hadden ze op de berg verzameld, en brengen ze dan op hun hoofd naar beneden. Respect, het was al zwaar genoeg zonder! Na een paar uur begon de krachtafname in de benen goed merkbaar te worden. De klim was continu behoorlijk steil. Ik bracht het er goed vanaf, maar zweette me ook goed nat en mijn conditie werd goed beproefd. In uiteindelijk minder dan 6 uur zijn we tot 2800 meter hoogte gelopen. Het laatste stukje was een kleine daling naar een op de berg gelegen plateau, waar verscholen in een klein bosje een berghutje lag. Onze slaapplek voor de nacht! Overnachten op een berg, vet toch of niet?! Het hutje leek van binnen wel een museum: echte oude meubels, een haardvuurtje met keteltje erop, geen elektriciteit en zelfs de geur van vroeger. Heel knus! Buiten waren nog drie piepkleine hutjes. Twee toiletten, gat in de grond dus, en een hutje met een teiltje erin, ofwel de badkamer. Ook was er een soort klein buitenkeukentje. Terwijl wij onze voeten wasten in een teiltje warm water, kookten onze gids met behulp van de twee porters de spaghetti die we in onze rugzak meegenomen hadden. Echt op houtskool en met bergwater.

Een stukje verderop was een mooi punt waar we, uitkijkend over het prachtige landschap en de bergtoppen, onder het genot van Albert Heijn borrelnootjes, die ik nog in m'n tas had, de zonsondergang gekeken. Bijzonder om dit vanaf een bergtop te zien!

We hadden deze dag trouwens meerdere keren een Nederlandse smaak in onze mond. In de pauzes bij de klim aten we krentenbollen en Snelle Jelles die Iris uit Nederland had meegenomen.

Nadat de zon onder was, was het al goed afgekoeld en hebben we in onze hut met dekentjes om voor het haardvuurtje gezeten. Op 15 juli kou leiden voor de openhaard, dat maak je niet elk jaar mee!

De spaghetti ging er goed in. We konden wel wat energie gebruiken na een uitputtende tocht! Met z'n drieën hebben we een heel pak spaghetti op gekregen. Aangezien het een lange, vermoeiende dag was geweest, er in de hut verder niet veel te doen was en het koud was, lagen we al om 19:30 in bed. Met een trui aan en gerold tussen drie dekens. En nog steeds had ik het niet warm. Balen als je dan een uitstapje naar de wc moet maken... maar dat werd uiteindelijk een leuker uitstapje naar buiten dan gedacht. Terwijl ik in het pikkedonker buiten liep, zag ik boven mij een immense sterrenhemel. Zelden heb ik zo veel en zo helder de sterren gezien. Je kon zelfs de melkweg en regelmatig vallende sterren zien! Tien minuten kijken, en toen stond ik wel echt de bibberen. Snel terug het nest in! Morgen weer een hike voor de boeg!

Zondag om 7:00 stonden we alweer in onze wandelschoenen. Na een koude nacht en wat fruit en krentenbollen als ontbijt, zijn we begonnen aan de afdaling. Het eerste stuk was over het plateau, door een soort savanne landschap van droog, geelkleurig gras en af en toe een kaal boompje. Het was maar goed dat we een gids hadden, het pad was tussen het hoge gras soms lastig te zien! Al vrij snel begonnen we aan de daling. We hadden verwacht dit met enorm veel spierpijn van gisteren te doen, maar dat viel alles mee! Het eerste stuk naar beneden zou je bijna onverantwoord noemen. Langs steile rotswanden glijdend, daalden we sterk. Soms leek het bijna alsof je zo de berg af kon rollen, het dak zagen we continu recht onder ons liggen. Af en toe moesten we ook wel even een pauze inlassen, vooral voor onze knieën die moeite hadden met de belasting. Het pad werd later zanderig en je zag de vegetatie langzaam veranderen naar Jungle-achtig. Regelmatig moesten we hier een riviertje oversteken, waarbij ik een keertje vol van een steen afgegleden ben en met twee benen in de rivier stond. De rest van de wandeling op natte schoenen dus, haha. Na 4 uur stonden we met knikkende knieën in de theeplantages onderaan de berg. Tijdens de daling konden we het felle groene van de theevelden al zien liggen. We liepen er dwars doorheen. Heel mooi, die felle kleur groen overal. Hier en daar waren mensen theeblaadjes aan het plukken, om vervolgens te kunnen verkopen voor de export naar onder ander China en Europa. Veel meer dan deze informatie kregen we niet uit onze gids. Hij was heel aardig hoor, maar echt vertellen of het beantwoorden van vragen zat er vaak niet in. Op verschillende manieren hebben we soms geprobeerd het antwoord op een simpele vraag eruit te krijgen, maar het werd echt niet begrepen... Na goed, maakt niet uit.

Toen we de theevelden uit waren, kwamen we weer uit in de bewoonde wereld. Via een asfaltweg liepen we in 5 minuten naar 'Mulanje Pepper', waar ze volgens locals de beste pizza's van Malawi hebben. Onder het genot van een verfrissend drankje, hebben we op de andere meiden van de lichte hike gewacht, die nog met een wandeling door de theeplantages bezig waren. Eenmaal compleet hebben we pizza's besteld en daar flink van zitten smullen! Dat ging er wel in na twee dagen hiken!

Nog even een snelle boodschap in het supermarktje tegenover de pizzatent en we waren klaar voor de terugreis naar Zomba in onze mooie minibus.

Terug in Pakachere hebben we heeeerlijk het zweet van ons af gedoucht en daarna lekker gegeten. Moe kwamen we rond 21:00 weer terug aan in ons vrijwilligershuisje. Wij zullen wel slapen!