Het begin van alweer de laatste week werken hier in Malawi...

Maandagochtend zijn we, na zoals elke dag na een eentonig ontbijt, al vroeg richting de bouwplaats van het huis. Ik zeg trouwens eentonig ontbijt, want het is elke dag brood met chocopasta. We hebben geen koelkast ofzo, dus we kunnen niks koel houden. Voor de rest kennen ze hier niet echt variatie. Nog nooit heb ik zo veel chocopasta in 3 weken gegeten haha!

Goed georganiseerd en efficiënt hebben we deze ochtend gewerkt. Eindelijk hebben we een systeem ontwikkeld en werken we in teams super goed samen. Een paar mensen gaan stenen afbreken en halen bij het afgebrokkelde huis, en transporteren deze via een menselijk treintje naar de weg waar ze in een kruiwagen geladen worden. Een ander team haalt steeds water bij de waterput, die vervolgens bij het zand gevoegd wordt en door 'Mudman Baxter' tot cement gemengd wordt. Weer een team hield zich bezig met het bouwen en metselen. Ging top! Het enige probleempje waar we nog tegenaan liepen is dat we te weinig plamuurmessen hebben. Je kon maar met twee tegelijk metselen, en met een groot team schiet dat natuurlijk niet op. Dus zijn wij smiddags de markt in Zomba op gegaan om van ons donatiegeld drie nieuwe plamuurmessen te kopen. Ook kochten we gelijk de boodschappen om nog een keer pannenkoeken met een fruitsalade te maken.

Na een lunch van heerlijke gebakken eieren met groenten erin, gingen we smiddags weer aan de slag met het huis bouwen. Weer met hetzelfde systeem als smorgens, maar dan nóg net iets efficiënter en sneller door de nieuwe plamuurmessen die we gekocht hadden. Het begon na deze dag dan ook echt al op het begin van een huis te lijken!

Op de terugweg liet een van de vrouwelijke LIYO members, Blessing, haar zoontje Spencer, die wij Superbaby noemen, zien met z'n nieuwe shirtje van Skoobidoe die wij voor hem hadden gekocht. Zo schattig!!!

Savonds heb ik weer de rol van pannenkoekenbakster vervuld. Met huisvader Patrick als lerende assistent. Na een paar keer oefenen kreeg hij de pannenkoeken goed omgedraaid en ging het gesmeerd! Topteam. Aan onze leuke, grappige buurjongen Christoffer heb ik er nog eentje weggegeven. Als je elke dag Sima eet, zijn pannenkoeken natuurlijk best interessant!

Ook was er deze avond een vierde vrijwilligster, Maaike, bijgekomen. Die kon nog even inbed Nederlandse wereld leven, met pannenkoeken als eerste avondeten haha.

We hebben weer gesmuld met z'n allen!

En toen was het alweer dinsdag...

Smorgens zijn we langs de verschillende adresjes in de community gegaan waar we twee weken geleden op bezoek geweest zijn. Dit keer om de gekochte spulletjes af te geven. Als eerste gingen we langs de oude vrouw, Edna, om haar een sweater en deken te bezorgen. Ook hadden we voor iedereen een stukje zeep gekocht. Dat is iets wat ze hier allemaal wel kunnen gebruiken.

Daarna gingen we langs de 41-jarige Fellista die onder andere lijdt aan HIV. Voor haar hadden we twee nieuwere jurkjes en ook een deken gekocht. We moesten bij aankomst even op d'r wachten, ze was namelijk langs de weg Sugarcans aan het verkopen. Toen ze aankwam en we haar de nieuwe spullen lieten zien, glimlachte ze van blijdschap. Dat was mooi om te zien, want de meeste mensen hier zijn niet echt uitgesproken in hun emotie of vragen om meer. Meteen ging ze haar huisje in om haar nieuwe jurkje aan te trekken. Trots kwam ze hem buiten aan ons laten zien. Het stond haar echt mooi! Nog even samen op de foto, en door naar het volgende adresje.

Het laatste bezoekje van vandaag was bij de 1-jarige gehandicapte Sonja. Voor haar hadden we wat nieuwe kleertjes, een deken en een pak suiker gekocht. Het gezin eet droge pap omdat ze geen geld hebben voor suiker, nu kunnen ze weer een paar dagen lekker eten! Ook hadden we wat van onze zelfgemaakte stressballetjes aan de andere kinderen rond het huis gegeven. Grappig om te zien hoe ze er hier mee omgaan. Een automatische reflex van gooien zoals wij zouden hebben, hebben ze hier totaal niet. Een kindje pakte meteen het balletje en rende ermee weg. We hebben geprobeerd te laten zien dat je ermee naar elkaar kan gooien, maar we kwamen al snel tot de conclusie dat kinderen hier qua spelen niet materialistisch ingesteld zijn. Ze spelen met elkaar, en bijna niet met voorwerpen. Maar interessant vonden ze het wel!

Smiddags hebben we weer met z'n allen keihard geklust aan het huis. Op de productieve manier weer!

Woensdagochtend vroeg uit de veren en weer een hele ochtend klussen bij het huis. Het begint nu echt wel te lijken! Op de terugweg hebben we bij een mannetje langs de weg van het overige sponsorgeld een deur en twee raampjes gekocht. Hoort toch wel in een huis. En anders zou het overigens ook wel heel donker zijn, en zit natuurlijk geen elektriciteit in aangezien wij hem bouwen en het in het elektriciteitsloze deel van de community ligt...

Na de lunch zijn we langs de overige drie adres geweest om wederom spullen af te leveren. We konden ze gisteren helaas niet allemaal doen. Onderweg namen we ook gelijk de gekochte deur en ramen mee. Een half uur hebben twee man met de deur en twee man met elk een raamframe over straat gesjouwd. We zijn helemaal ingeburgerd als echte Afrikanen.l! Ze lopen hier namelijk met echt van alles over straat. Van 10 kippen tot 30 lege tonnen achterop je fiets.

De deur en de ramen hebben we gestald bij de Office, om vervolgens verder de community in te gaan voor onze bezoekjes. Deze vier adresje was ik nog niet eerder geweest, hier was Sanne met haar team twee weken geleden naartoe gegaan. Zij richtten zich wat meer op de ouderen in de community. Het ligt helemaal aan de andere kant van waar ik geweest was, dus het was leuk om dit ook te zien!

Als eerste kwamen we aan bij een heel oud mannetje, die in een verkrot huisje woont. Met praktisch niks. We gaven hem wat nieuwe kleren, een Chichanje (omslagdoek die alle vrouwen hier dragen) voor zijn vrouw, een deken en zeep. Hij was erg blij, maar zou graag meer hulp willen om wat meer van z'n huisje te maken. Bescheiden om dat te zeggen zijn ze niet, op een bepaalde manier zijn ze veel directer dan wij. Maar het kan een mooi volgend project voor LIYO zijn.

Ons tweede bezoekje was bij een oude, zeer vermagerde vrouw. Haar huid was een slap hangend velletje waardoor je overal haar botten zag. Ook voor haar hadden we een warme deken, zeep en wat nieuwe kleren.

Het derde adresje was bij een doof meisje van 11, Lufi, die wees is en bij haar oma woont. Die heeft echter geen geld om spulletjes voor haar kleindochter te kopen. Ook een speciale school voor Lufi kan ze zich niet veroorloven. We gaven haar onder andere wat schriftjes en stiften om te kunnen schrijven en kleuren. Dat vind ze heel leuk om te doen, zeker omdat ze niet echt mee kan met de rest. Door te schrijven en te tekenen kan ze zichzelf uiten en vermaken.

Blij dat ze was! Alle kinderen uit de buurt waren komen kijken hoe wij Lufi blij maakten. En om ze niet helemaal teleur te stellen dat ze niks kregen, gaven we hen ook wat van onze zelfgemaakte stressballetjes. Er ontstond weer een grappige situatie. Kinderen claimde het balletje. Wij vroegen aan projectleider William die met ons mee was om ze in Chichewa uit te leggen dat het bedoeld is om samen mee te spelen, en ze dus de balletjes moesten delen. Dat werd wel heel letterlijk opgevat; een kindje trok het balletje open, en verdeelde de rijst die we erin gestopt hadden over de rest van de kinderen, die het begonnen op te eten. Einde balletjes dus... Tja, zo kan je ook delen ;)

Als allerlaatste kwamen we bij de 9-jarige Daliso, waarover ik in een eerder blog al schreef. Hij is wees en woont bij z'n oma zonder geld. Ook aan hem gaven we wat warme kleren, dekens, balletjes en schriftjes. Ook voor zijn oma hadden we een nieuwe omslagrok.

Nu hadden we iedereen gehad, en konden we voldaan en leeg terug naar ons huisje. Weer even provosorisch onze kop onder de buitenkraan gehangen om haren te wassen en we waren weer een soort van fresh.

Savonds hebben we weer heerlijk gegeten met onze twee huisvaders, waarover ik me nog steeds verbaas hoe goed een van de twee kan koken met de weinig ingrediënten die we hebben. Echt top! De andere is dan weer het tegenovergestelde, die krijgt niet eens het lokale gerecht Sima goed op tafel. Maar hij kan mooi leren hier!

Elke avond na het eten, als we tenminste elektriciteit hebben, drinken we nog een kopje thee. Een waterkoker hebben we dan weer wel.

Vanavond hadden we een keer wel elektriciteit, chill dachten wij! Lekker theetje maken! Maar zo ver heeft het helaas niet mogen komen, zodra we de waterkoker in het stopcontact staken kwam er een enorme vonk vanaf en was het einde waterkoker. Hij ging ook wel aan een paar bijna doorgebroken draadjes, maar deed het tot nu aan toe nog wel. Na vanavond dus niet meer... Dat wordt traditioneel water opwarmen boven gloeiende kolen de komende dagen!

Donderdagochtend hebben Sanne en ik onze laatste, officiële werkochtend aan het huis gehad. We hebben de gekochte deur en ramen erin gezet, en tot bijna die hoogte stenen gelegd. Het is nog niet af, maar we hebben een mooi resultaat bereikt in slecht 8 dagen vind ik!

Tussen de middag ben ik met Sanne, en Baxter die we onderweg tegen kwamen, naar de Shoprite Supermarkt in Zomba geweest. Omdat vandaag onze officiële laatste werkdag hier is, wilden we savonds een afscheidsfeestje geven voor alle LIYO members waar we de afgelopen drie weken nauw mee samengewerkt hebben. We sloegen wat koekjes, chips, Sobo (de lokaal populaire ranja hier), een klein flesje 'Malawian Gin' en een kratje Carlsberg bier in. Niet te veel drank dus, want we wilden niet dat het in een zuipfestijn zou eindigen. Op de terugweg kochten we op de Local Market mais om popcorn van te maken.

Smiddags na de lunch hadden we weer een bijzonder ervaring...

We zijn bij een boer om de hoek een varken gaan kopen. Door deze te gaan fokken hoopt LIYO op een duurzame manier, en op de lange termijn inkomen te hebben door deze varkens te verkopen. Mooi initiatief waar in ieder geval over nagedacht is!

De manier waarop een varken gekocht wordt, wijkt echter wel iets wat af van de manier zoals dat in Nederland gaat...

Bij een boertje bij ons om de hoek, staat een kleine stal in de tuin. Als kopers mochten wij uiteraard mee de stal in. Deze zat vol met varkens: dikke, dunne, mannetjes, vrouwtjes en kleine biggetjes. Er werd een vrouwtje uitgekozen die rijp is om zwanger te raken. Des te sneller komen er nieuwe biggetjes in de familie verkocht te worden. Eenmaal gekozen, werd ze aan haar poten vastgebonden en letterlijk aan d'r oren de kruiwagen in getrokken die wij hadden meegenomen. Ja, een varken vervoer je hier in een kruiwagen. Echt leuk vond ze het niet, het geschreeuw ging echt door merg en been. Maar ze komt weer goed terecht bleef ik maar denken... Het is ook niet dat ze hier de dieren echt pijn willen doen, maar ze hebben gewoon geen andere middelen. Vastgebonden en spartelend werd ze in de kruiwagen weggereden. Op naar de stal bij de LIYO Office. Een ritje met een vastgebonden varken in een kruiwagen. Het was een bijzonder half uurtje kan ik zeggen. Aangekomen in de stal, werd ze bevrijd en liep ze vrolijk rond door dr nieuwe plek. Wij hebben haar naam op de staldeur geschreven, 'Alberta' heet ze. Met de datum dat ze bij LIYO kwam: 20-7-2017. En er volgen er meer! Omdat Sanne en ik geholpen hebben bij LIYO en mee het varken gekocht hebben, willen ze de twee andere vrouwtjes die ze nog gaan kopen 'Noortje en Sanne' noemen.

Na het stallen van ons varken, zijn we in de LIYO Office, dat ernaast ligt, gaan luisteren naar een bijeenkomst van drie vrijwilligers uit Schotland die met lokale mensen hadden afgesproken om te praten over de problemen in de community. Zij zijn van de Engelse organisatie SKIP, die misschien vanaf 2019 LIYO willen gaan ondersteunen. Na afloop hebben we nog even met ze gekletst over onze ervaringen hier. Ze waren de eerste blanken die we in drie weken in de community tegen gekomen waren, dus je voelt je meteen lotgenoten.

Met de zon al laag aan de horizon, liepen we weer terug naar huis. Hier hebben we met z'n allen aardappels zitten schillen om weer zelf frietjes van te bakken. We moesten een beetje opschieten, want om 19:00 zou ons feestje beginnen.

Terwijl Patrick onze frietjes vervolgens bakte, bliezen wij binnen ballonnen op om het huis een beetje te versieren.

Om 19:00 kon het beginnen! Langzaam druppelde iedereen binnen; Patrick, Kwondwani, Baxter, Godfrey, Francis, William, Chimsly, Gift, buren Raymond en Christoffer, Sanne, Maaike en ik. Aangezien we in ons huisje gene koelkast hebben, hadden we bij het lokale barretje waar we het bier gekocht hadden gevraagd of we het daar koud mochten laten staan, dus die moesten we eerst nog even ophalen. Bij hele lokale barretjes hier is het niet heel gebruikelijk dat er vrouwen, en blanken al helemaal niet, de bar in komen. We ontgingen dan ook niemand...

Met Christoffer heb ik de krat bier in het donker door de community naar huis gesjouwd. Daar hebben we met z'n allen geproost op drie mooie weken. Op de achtergrond hadden we ene muziekje aangezet. De sfeer was super gezellig! Op een gegeven moment begon een van de jongens, Gift, op de gitaar te spelen, en zong hij een lied met de namen 'Sanne' en 'Noortje' erin. Erg gelachen!

Ook hebben we een speechrondje gedaan waarin iedereen iets mocht zeggen over elkaar, over de afgelopen drie weken. Hoe tof we het met z'n allen gehad hebben en wat we bereikt hebben!

Vrijdagochtend hadden we zoals elke vrijdag weer een evaluatie meeting. De projectleider was zelf een uur te laat, maar daar doet hier niemand moeilijk over. Tijd zat!

Van Gift kregen we weer een opsomming van wat we deze week gedaan hebben. Ik moet stiekem zo lachen, heel schattig hoe hij dat heel letterlijk doet en exact de namen van de aanwezigen opleest. Ook al was ergens iedereen bij aanwezig, nog werd iedereen opgenoemd.

Na de evaluatie hebben Sanne en ik officieel voor de laatste keer de weg naar huis gelopen. Ik kom maandag nog wel terug, maar voor Sanne was het echt de laatste keer. Toch gek na drie weken twee keer per dag dit te lopen!

Thuis hebben we door het hele huisje al onze spullen bij elkaar gesprokkeld en onze backpack ingepakt. Met de taxi zijn we vervolgens naar Pakachere vertrokken. Het was heel bijzonder om te zien hoeveel het iedereen deed dat wij nu echt weg gingen, ondanks dat ik maandag ze nog even zie. Je bouwt echt wel een band op in drie weken!

Smiddags hebben we samen nog even door Zomba gestruind en onder andere bij een kleermaken tassen laten maken van net gekochte Chichenjes. We moeten toch een beetje in Africa style terugkomen!

Terug bij Pakachere hebben we weer na een week heeeerlijk gedoucht en rozig op de grote kussens hier liggen chillen. Tooooooopppp! :)

Als laatste avondmaal in Malawi voor Sanne hebben we heerlijke pizza's op en met een biertje geproost op drie super toffe weken samen! Het is raar om na drie weken nu te constateren dat het voorbij is en we weer uit elkaar gaan!

William en zijn broer Chimsly kwamen nog even langs in Pakachere om plannen te maken over de varken uitbreiding. Ze willen dit weekend een buitenverblijf aan de stal bouwen om de varkens af en toe ook wat frisse lucht te kunnen geven.

Twee Nederlandse jongens aan een andere tafel vingen het gesprek op en vroegen achteraf nieuwsgierig waar wij het nou als twee meiden met die twee donkere mannen over hadden. Het gaf voor buitenstaanders natuurlijk best een grappig beeld, wij vieren. Zodoende hebben we nog even met hun gekletst en aansluitend een film gekeken in de chillruimte van het hostel. Op een grote beamer werd een film geprojecteerd over Somaliërs die een boot proberen te kapen. Best interessant!

En na de film heerlijk schoon in bed, zzzzzzzzzzzzz